West-Vlaanderen. Jaargang 9

de misthoorn

Geen lijnen tussen zee en lucht en aarde.

De zee is donker als een dodenhuis.

Het loeien van de hoorn en 't moe geruis

van grauwe zee zijn de geluiden die

als tortels klagen en ter ziele dringen.

De misthoorn toet geobsedeerd, ik hoor

gesmoorde klachten in de golven, zie

geen schepen en geen vogels. Het is goor

aan zee. Het vale spook dreigt rond de dingen

onzichtbaar. In de kolken geesten roepen.

De misthoorn toet geobsedeerd; er lokken

sirenen in de dieptegolven; 'k Hoor

het bange luiden van verzwonden klokken.

Fernand Florizoone