duitsland
nederland
zwitserland
frankrijk
Het probleem van de hedendaagse architectuur in oude steden wordt in diverse landen even prangend aangevoeld; de moderne mens wil zich met comfort omringen, wil zijn huis naar zijn gestalte en aspiraties gemoduleerd zien en ondervindt in oude gebouwen, in oude steden, iets dat hem niet meer past. Anderzijds is diezelfde moderne mens nu Iangzamerhand opgevoed om de oude authentieke schoonheid voldoende te appreciëren; de tijd van de manifesten die de musea wilden opblazen is al meer dan twintig jaar voorbij en bovendien was het dan zeer de vraag wat er diende in de plaats gesteld te worden. De hedendaagse mens is er mee verzoend dat authentieke oude monumenten bewaard en zelfs gekoesterd blijven. Doch, vooral in het buitenland is men er van overtuigd dat de hedendaagse architectuur ingeschakeld in oude steden volledig op haar plaats is. Rudolf Schwarz, de bekende Duitse architect, die precies op dit delicate domein meerdere merkwaardige realisaties op zijn actief heeft, schreef ons nog onlangs: Die Würde des Alten wird nur gewahrt, wenn man daneben rücksichtlos modern baut. Een van de interessantste aspecten van dit probleem wordt, in de bladzijden die volgen, aangetoond, namelijk de directe inschakeling van hedendaagse architectuur in of in de nabijheid van oude gebouwen. Enkele voorbeelden zullen dit verduidelijken. Het zijn werken van Rudolf Schwarz en Regierungsbaumeister Karl Band voor Duitsland (de fameuze herstelling en nieuwbouw van de Gürzenich in Keulen is hier een typisch voorbeeld). Voorts zijn verschillende kerken te vermelden, het Wallraf-Richarts-Museum te Keulen, gebouwen in Nürnberg en München. Ook in Zwitserland is dit probleem aangevoeld; voor dit land tonen wij een interessante oplossing doorgevoerd in de oude stad Konstanz, waar een heel geslaagd en eigentijds opgevat clubhuis ten volle coordineert met de omringende oude gebouwen. Amsterdam, in zekere mate een analoog
geval met Brugge, heeft de typische lijn van zijn grachten onderbroken voor een moderne jeugdherberg. Maar is dit wel een onderbreking? Wordt het ritme van de vormenmassa's niet op subtiele wijze voortgezet? Het recentste en meest bekende voorbeeld van integratie van de hedendaagse architectuur in oude steden is wel het massale complex van de Unescozetel te Parijs, in het hart van de stad geplant; omringd door zeventiende tot negentiende eeuwse gebouwen, en volledig passend in dit kader. Over dit werk en de verschillende realisators die er aan mede werkten geven wij hierna een uitvoerige en geïllustreerde beschouwing. Ongetwijfeld konden nog andere voorbeelden worden geciteerd: wij kennen allen het fenomenale station van Rome; ook in Engeland en Spanje, in Denemarken en zelfs in Griekenland zijn er pertinente voorbeelden aan te wijzen van onvoorwaardelijke integratie van de hedendaagse architectuur.
Auteursrechtelijk beschermd
