De Vlaemsche zanger


De blauwe Kiel. zangwyze; T'en souviens-tu. 'k Was nog een knaep, en vry van alle zorgen, Verzot op 't spel, in klucht en poetsen sterk, Wanneer tot my op zeekren goeden morgen Myn vader sprak: ‘Kom jongen meê aen 't werk! Ik worde al oud, en voel myn kracht begeven. Wees vlytig, kind! en leer alras uw stiel, Zoo kunt gy my en moeder hulpe geven: Kom jongen meê! daer is 'ne blauwe kiel.’ Ik volgde droef, doch zonder tegenspreken, En weenend ging ik vaders werkplaets in; Doch spoedig was myn kindersmart geweken, En zong ik ook een liedjen bly van zin. By 't daeglyksch werk werd my het leven lustig, Een nieuwe zon rees op in myne ziel, En nooit voorheen was myn gemoed zoo rustig: Al droeg ik, werkman, maer 'nen blauwen kiel.
[pagina 20]
Wel is er soms een aental kale heeren Dat op myn kiel veracht'lyk nederziet; Toch kan men my daerover niet verneêren, En 'k ga voor hen uit mynen weg toch niet. 'k Ben nederig als alle werkmanszonen, Maer eerloosheid was nooit in myne ziel, En 'k mag aen elk myn aengezichte toonen, Al draeg ik slechts 'ne simplen blauwen kiel. De vlaemsche vreugd, die ben ik nimmer moede, De vlaemsche klucht, die heb ik steeds ter hand. Myn herte klopt voor 't schoone en voor het goede Ik kniel voor God en ik bemin myn Land. Doch waegt hier ooit een vreemdeling te komen.. De vryheidzucht ontvonkt in myne ziel: De werkman zal geen overheerscher schromen, En 'k trek dan op met mynen blauwen kiel. Fr. de Potter.