Vlaamsche Arbeid. Jaargang 16

[p. 175]

American drink

Aan de schenkbank stonden twee laatlopers zwijmelzat. De wijze waard had weer hun nap gevuld en een volle teug daaruit werd nageproefd.

Toen ontspon zich een tweegesprek:

- ‘Mijn glas is halfleeg’, zei de zwartkijker.

- ‘Mis, broeder, het staat halfvol’, weervoer de optimist.

- ‘Ik zeg je: halfleeg’, hernam heftiger de pessimist en in zijn stem sleepte na de treurnis om uitgemeten genot.

- ‘Nee kameraad halfvol’, betoogde betweterig de optimist, vro van toon om de delectatie nog geboden.

Wat anders kon volgen dan een handgemeen?

Toen de pessimist het knock out over zijn maat had uitgeteld, goot hij met de twee halfglazen een kristallen beker boordevol en dronk alles tot de bodem.

De verschaalde drank was geheel onfris geworden.

Verstrooid sloeg hij de droeve glazen stuk.

Slangenmens

De illusionist Mendrano had uit zijn circus steeds de spiritistiese tafeldraaierij geweerd. Hij ging daarbij van de gegronde bewering uit, dat experimenten die beoogmerken het overaardse in de gezichtskegel der ervaring te betrekken, geen geestelike ont-, echter wel inspanning vergen en daarom verwerpelik. Spanning en ontspanning, ziedaar de twee enige bestaansdeterminanten van een circus. Als tegenpool van deze ontstentenis der vergeestliking kan evenwel aangevoerd dat hij, Mendrano, de truc in zo verre mate had vervolmaakt dat daaraan geen gering spoor van surrogaat bijbleef. Eenmaal had hij zich evenwel tot een spiritistenséance laten uitnodigen, maar was enkel het voornemen de demi-metaphysiek van deze heren te onthullen hierbij drijfveer. Wie gelooft aan okkultkult is gekuld, zei hij. Een dosis niespoeder was verraderlik. Pas was de transtoestand ingetreden, of liet Mendrano een snuifje daarvan bij het medium neer. Gevolg: het medium niesde zichzelf dadelik wakker. Hieruit maakte Mendrano zeer positief de gevolgtrekking dat een geest die aan wat niespoeder niet eens weerstaat van een zeer relatieve openbare kracht zijn moet. Mendrano nam zich voor een buitengewoon sensatienummer te

[p. 176]

presteren en de training was daarvoor in volle gang. Tot nu had slechts een bewonderenswaardige lenigheid hem het predicaat slangenmens doen toekennen. Het zou tans toverij evenaren. Het publiek kwam dan blijkbaar weer in hoge vervoering en trouwens Mendrano begon het ietwat saai te vinden de wereld steeds als een antipodist te bekijken. De volledige meesterschap over zijn lichaam ging hij tans tot een ‘prouesse’ opvoeren, waarbij het fakirism kleinbier zou wezen: de verwinning der stof. Hij zou de bruglegger zijn tussen de fenomenaliteit en het niet. Door magerkuur had Medrano natuurlik zijn lichaam tot de geringste ontwikkeling graadgewijs teruggevoerd. Zo begon dan het vurig verbeide attractienummer. Mendrano liet zich achterover in handstand neerzijgen. Daarna steunde hij met zijn torso op het tapijt zonder zijn voeten te lichten. Plots ging zijn mond allemachtig kringvormig aan 't groeien en werd zijn fenomenale onderlip een drempel voor zijn voeten. Hij trad binnen in de O-hal. Toen werd in het orkest crescendo geroffeld, een paukslag kondigde het wonder: hop, Mendrano was verdwenen, had zijn stoffelike existens gewoon opgeheven, kort: de slangenmens had zichzelf ingeslokt. Het maillot bleef natuurlik als onverteerbaar op het toneel liggen, en als bewijsstuk van Mendrano's ontstoffeliking.

De amfitheatermassa was uit haar lood geslagen. Maar er werd geroepen: mirakel! en een wijdingskantiek klonk op.

In het opgevershokje lachte Medrano met het spreekwoord: geen sant in eigen land.

De Ratelmolen

Van de heuveltop beheerste de molen de hele landouw. Dalwaarts glooide het dorp, de huizekens een handvol rood-wit tegen de grijsgroene kerk aangeworpen. Kalm klaar en glad werd onder de hangbrug de reine rivier, die zich vanop de hoogte door het molenrad tot schuimwellen opgejaagd, onstuimig neerstortte, en eenmaal het laagland in, rimpeloos voortgleed naar de kim. De peiselike dorpers droegen de molenaar daarhoog niet in hun hart, al plette hij het graan voor hun kermisbrood.

De wenteling van het molenrad joeg door het ruim zulk een staag geraas, dat half het dorp zenuwziek werd en toevallen van zinsverbijstering niet langer zeldzaam bleven. Eenmaal aan de voorvaderlijke rust van zijn leven getornd, kan voor de landsmens geen kastijding, hoe primitief-geraffineerd ook, dit vergrijp genoegzaam straffen. Een wildstroper zei, aangezien de molenaar zo aan zijn molen gehecht is, konden wij hem vanop de heuvel na de hoogmis met een molensteen bestoken. Een

[p. 177]

betere variante vond de grootgrondbezitter 's mans kruisiging op de molenwieken. De notaris opperde: men zou een klacht indienen tegen hinderlijke bedrijven. Hij werd onthaald op een homeries hoongelach. Onderwijl overstemde de zang van de molenaar de ratel van het raderwerk. Vanaf dageraad tot zonsondergang was hij de meester op de streek. Op akkerland, in hooizolders, ja zelfs in de wijnkelder van de burgemeester, àlwaar men trad was zijn aanwezigheid oppermachtig.

Weldra stond het dorp op haren en snaren. De pastorale pachters waren tot zo'n graad van overspanning verdwaasd dat zij besloten de huid van die bliksemse vlegel met hun vlegels te dorsen.

Evenwel, de pacifisten in de gemeente zonnen op een plan, om de stilte over de dingen te laten weerkeren. Om de algehele zotwording van hun medeburgers te voorkomen hadden zij stiekum achter de molen een nieuwe bedding gegraven om de loop van de rivier te verdraaien. Zo zou de molen door een gril van de natuur vanzelf stilvallen.

Toen bij ochtendschemering de laatste aarde werd weggedolven en de rivier rond de molen afgedamd, gebeurde iets vreemds: een katarakt zo overstelpend donderde de vrijgeworden stroom zich in de diepte en verdronk man en muis.

De molenaar, in God geen erg, haalde de hefboom over om zijn tuig in gang te zetten. Het bleef roerloos.

Toen werd hij, aan de orkaankracht van het molenrad zo gewoon, door bange stilte zo omslagen dat hij schielik gek is geworden.

V.J. Brunclair.