De Vlaamsche School. Jaargang 32

In den vreemde.
Aanteekeningen op eene reize door Spanje en Portugal.
V.

Wij hadden Lissabon in alle richtingen doorkruist, en die stad had ons zoo goed bevallen, dat wij lust gevoelden ook eens te gaan kijken, hoe er Porto, de tweede stad van het koninkrijk, uitzag; wij waren er slechts twaalf uren sporens van verwijderd. Op Maandag, 27 April, stapten wij in den vooravond, ten 7 ure, in den trein, reden den ganschen nacht door en kwamen om 7 ure 's morgens te Porto aan.

Had Lissabon ons uitmuntend vergenoegd, dit was geenszins het geval met Porto, of Oporto, zooals de naam ook wel geschreven wordt; er is daar te weinig van belang te zien, om de moeite van de tamelijk lange reis te vergelden. De stad is grootendeels op eene berghelling gebouwd, hetwelk voor gevolg heeft, dat vele straten nog al stijl omhoog loopen, zooals de rua da Natividade. Bovenaan staat de hoogste toren van Portugal, de Torre dos Clerigos geheeten, omdat hij, in de verledene eeuw, op de kosten der geestelijkheid werd gebouwd. Hij dient thans tot baak aan de zeelieden, welke de rivier de Douro willen binnenvaren.

De praça don Pedro, te midden van welke het ruiterbeeld van dien vorst staat, is de grootste plaats van de stad. Vandaar loopen de schoonste straten uit, namelijk de rua Nuova S. Juan, de rua S. Antonio en de Calçada dos Clerigos. Onder de andere straten noemen wij nog de rua nova dos Inglezes, als de breedste, met nieuwerwetsche huizen, en de rua das Flores, waar men de oudste gebouwen aantreft.

De beurs, met hare talrijke vensters, is een schoon gebouw; doch voorname kerken hebben wij in de stad nergens gevonden. De Sé gelijkt wel ietwat aan een burcht, met hare vierkante torens aan de hoeken; binnen in, is het gebouw al te zwaar, en vooral zeer arm aan kunstwerk. In die van San Francisco zijn al de altaren verguld en de beeldjes, die ze versieren, geschilderd. Dit alles scheen ons zeer kunsteloos.

Op de markt zagen wij de eigenaardige kleederdracht van de buitenmenschen; maar van hun gebabbel konden wij geen woord verstaan. De Portugeesche taal scheen ons vooral rijk aan neusklanken. Wij kochten er evenwel een aantal appelcienen en citroenen, voor 15 reis het stuk. Die menschen dachten, dat wij Engelschen waren, want wij hoorden gedurig het woord Inglezen achter ons fluisteren.

De bijzonderste nijverheid van Porto is de wijnhandel. Ook zijn de omstreken overal met wijngaarden beplant, evenwel niet voldoende om de gansche wereld van echten Portowijn te voorzien. Men verzekerde ons ten stelligste, dat, daar ter plaatse zelve, de vervalsching op eene breede schaal geschiedt, zoodat wij er ons in

[p. 23]

moeten getroosten, vervalschten Portowijn te drinken, al ontvangen wij hem dan ook rechtstreeks van ginder.

Wij hebben ondervonden, dat, wanneer het te Porto regent, men niets beters doen kan dan gerust in zijn hotel te blijven, tot de bui over is. Een regenscherm helpt u niets, vooral niet in de enge straten, want men kent er geene regenbakken: aan elk huis steken boven aan de kroonlijst twee buizen als spuiers vooruit, waardoor al het water, dat op het dak valt, naar beneden komt gestort. Men verbeelde zich eene stortvlaag, in dergelijke omstandigheden!

Ten gevolge van dit slechte weder, was het er killig en guur, maar evenals te Lissabon, zijn schouwen er eene ongekende zaak. Wij kunnen verzekeren, dat het in onze hotelkamer op verre na niet warm was.

Wanneer ge in uw hotel naar de rekening vraagt, verschiet ge van de groote som, die gij, voor eenige dagen verblijf, te betalen hebt. Hoeveel duizenden onze rekeningen te Lissabon en te Porto bedroegen, zouden wij niet meer met juistheid kunnen zeggen; in alle geval, was het eene verschrikkelijk hooge som. Bij nader onderzoek bleek het echter, dat wij niet te zeer geschoren waren, want alles was in reis berekend, en een reis is de allerkleinste munt van het land en heeft slechts de waarde van ongeveer een halven centiem. Een Belgisch of Fransch vijffrankstuk doet 840 reis; een douro of Spaansch vijffrankstuk 880, en een pond sterling 4500 reis.

Het weinige zienswaardige dat Porto ons had opgeleverd, benam ons den lust, nog in andere steden van Portugal stil te blijven en deed ons besluiten liever naar Spanje weer te keeren, waar de moskee van Cordova en het Alhambra van Grenada ons tot zich lokten. Wij besloten dus tot de afreis, en dewijl de tocht van Porto naar Cordova niet minder dan een en dertig uren bedraagt, waren wij er natuurlijk op bedacht, levensmiddelen mede te nemen. Maar, hoe wij ook zochten, wij vonden geene broodwinkels, en slechts na eindelooze navraag mocht het ons gelukken, een enkelen confitteria of pasteibakker te ontdekken, een Franschman, die er reeds zeventien jaren woonde en die ook droog vleesch verkocht en bij wien wij een ruimen voorraad van een en ander opdeden. Hij zegde ons, dat er inderdaad geene broodwinkels in de stad waren, maar dat er alle dagen, daar ergens in de hoogte, eene broodmarkt wordt gehouden.

Wij zouden met den trein van half drie vertrekken, en aangezien ons reisgoed reeds voorop naar Cordova was verzonden en wij nog een uurtje tijds overhadden, lieten wij ons door een helderen zonneschijn ertoe verlokken, te voet naar de spoorweghalle te wandelen. Op die wijze, konden wij, in de straten, waar wij doorgingen, nog eens rondkijken. Wij begaven ons welgemoed op weg, nadat wij, in het hotel, ons eerst goed de richting hadden laten aanwijzen, die wij volgen moesten. Doch wij keken zoozeer rond, dat wij eene verkeerde straat instapten en verloren liepen. Wij vroegen gedurig naar den weg, maar men scheen ons niet te begrijpen, en het bleek ons nu meer dan ooit, dat Spaansch en Portugeesch twee verschillende talen zijn. Kortom, men wees ons verkeerd en wij raakten verder en verder van het rechte spoor. Gelukkig was het bij klaren dag, en het ergste dat ons kon overkomen, was een dag langer verblijf te Porto.

Inmiddels hadden wij goed doorgestapt, want ons uurtje tijds was reeds tot een half uurtje ingekrompen, en wij zouden wellicht zijn blijven doorstappen, maar nu stonden wij eensklaps voor den Douro, welke daar ter plaatse slechts 200 meters breed is. Eindelijk ontmoetteden wij iemand, die ons verstond. Hij wenkte eenen schipper, aan wien hij eenige inlichtingen gaf en zegde ons, in het bootje te stappen, en dat die man ons naar de statie brengen zou. In de meening dat de spoorweghalle aan de overzij der rivier lag, lieten wij ons gezeggen, stapten in, en wij hadden welhaast den overkant bereikt; ongelukkiglijk zagen wij daar niets, dat aan eene spoorwegstatie geleek. De schipper, die onzen angst begreep, deed ons verstaan dat wij hem volgen zouden. Hij bracht ons nog een groot kwart uurs verder, door allerlei morsige en afgelegene straatjes van de voorstad Villanuova de Gaia, vol wijnmagazijnen en wijnfabrieken, tot wij eindelijk aan eene kleine hulpstatie kwamen, en nog juist den tijd hadden, om den man te beloonen en in den trein te springen, die op ons scheen te hebben gewacht. Dat wij ons zelven, na al die doorgestane tribulatie, eene goede reis wenschten, zal men gemakkelijk begrijpen.

J. Staes.