De Vlaamsche School. Jaargang 30

Jan Blokker,
Schetsen uit het studentenleven, door Flor. Heuvelmans.

Dat er bij de studenten der beroemde Leuvensche Alma-Mater, velen zijn, die voor hunne hoogst ernstige studiën eenige verpoozing zoeken in het uitrichten van allerhande kattekwaad, is genoegzaam geweten. Waar is het spreekwoord: Il faut que jeunesse s'amuse; maar er zijn van die jeugdige snaken, voor welke de studie slechts eene bijzaak is, die aan de dolle kwâjongenstreken de voorkeur geven, de leergangen verwaarloozen, en dan ook, bij elk examen, regelmatig worden ‘gebuisd.’ Wij hebben er evenwel een gekend, die, na een twaalf- of vijftienjarig verblijf aan de hoogescholen, er toch eindelijk in gelukte, met een diploma van doctor in den zak, door het oog eener naalde te kruipen. Maar zooveel geluk valt niet aan allen ten deel.

De heer Flor. Heuvelmans heeft over het studentenleven een aardig boekje geschreven, waarin hij eenige typen sprekend en handelend laat optreden en ons verscheidene hunner grappen ten aanschouwe geeft. Zijn held, Jan Blokker - die met den schrijver van zeer nabij schijnt vermaagschapt te zijn - gaat insgelijks de lessen der hoogeschool volgen; hij vertrekt naar Leuven, met het vaste voornemen, er vlijtig te leeren, maar zich ook goed te vermaken; hij zou geene enkele les willen verzuimen, doch de lieve kinder-, boven- en keukenmeisjes zal hij vlak in de oogen zien, er tegen lachen en knipoogen..... Kortom, hij wil er zich overheerlijk ‘amuseeren.’

Geestig en met veel humor vertelt de heer Heuvelmans de heerlijke en vroolijke daden van zijnen held, zijne inwijding bij de geheime maatschappij der Nachtridders, in de herberg de Samaar, zijne potsierlijke verschijning op een bal of soirée in de dusgenoemde groote wereld, en nog menigvuldige andere bijzonderheden uit het studentenleven. Jan Blokker had, aan de hoogeschool, welhaast talrijke vrienden; bij twee hunner, Rik en Mus, sloot hij zich aan, tot zoo verre dat zij het geld, hetwelk zij maandelijks van huis ontvingen, bijeenlegden en er tot zoolang het duurde, gezamenlijk als broeders van leefden. Het driemanschap vermaakte zich uitmuntend; maar op zekeren dag was de kas ledig, lang voor dat de maand ten einde was. Wat gedaan? Welk middel verzonnen om op eene eerlijke wijze aan geld te geraken? Hoe zij het daartoe aan boord legden, laten wij hier den schrijver zelve vertellen:

‘Het was kermis te Haecht. De pachteskens waren glimmend schoon van vroolijkheid en levenslust. De studenten dol van vreugd en genoegen. Wat werd er gedanst en gezongen! In al de groote herbergen speelde koperen muziek dat hooren en zien vergingen. De boerenjongens zagen met nijd en afgunst de lieftallige studenten met de blozendste meisjes van hun dorp walsen. Maar daar geeft de student den weerlicht van. Hij is vrij en overal baas.

Chaîne de dames! en de koppels zwieren dooreen, lossen elkander en vinden elkander weer, alsof zij nooit meer konden scheiden, en toch is het maar voor een uurke; wat geeft er dat aan, 't is kermis, 't is zomerdag, Juni, Zondag, en bin-

[p. 162]

nen vier weken het examen. Weg met dat spook! Wij zijn jong, leve de vreugd!

Cavalier seul! en de armen en beenen gaan gelijk de lucht in; een helder handgeklap en de danser staat voor de danseres van zijnen vis-à-vis, eenige buigingen, een zwier of drie met haar in 't ronde en weer omarmt hij zijne eigene danseres.

En avant quat'! en weer rommelt en woelt alles dooreen. 't Is eene beweging die eene kwezel op vijf minuten dol zou maken, maar waartegen een student en een kermislief bestand zijn.

Galop! en huppelende toonen komen uit cornet en tuba, en licht en vlug vliegen de koppels over den natgegoten plankenvloer. Nu het allegro en presto! en vlugger nog draaien de dansers rond. Prestissimo! en het is een wild gekrioel van de dooreen zwaaiende menigte, hijgend en zwoegend.

Halt! Ronde! De cornetblazer in zijne hemdsmouwen komt van de stelling gesprongen. Arm aan arm wandelen dansers en danseressen; de dans is betaald, de cornetblazer-ontvanger schiet terug op de stelling en het klinkt: Polka!

Op de markt staat het vol kramen; daar tusschen wemelt eene bonte menigte: boeren met den blauwen kiel, boerinnekens met de veelkleurige doeken op het hoofd, lansiers met de witte koorden op de borst; alles lacht, alles is vroolijk, 't is kermis overal, in hemel en aarde; de zon verheldert gansch het vroolijk gewoel.

Daar rijdt een open tweespan de markt op. Op den bok nevens den koetsier zit een man in Turksche kleeding die met alle geweld de trommel slaat. In het rijtuig een heer in galakostuum, met zwarten rok en witten halsdoek. 't Is een tandentrekker!

- En ik zeg u dat het Mus is, riep een student.

- Wel ja, gij hebt gelijk, het is Mus,

- En de Turk is Rik.

- Maar zie dan, hij heeft eene zwarte pruik op.

Het rijtuig houdt stil. Boeren en heeren, boerinnen en dames scharen er zich rond.

Rik trommelt alsof hij de dooden moest wekken voor 't laatste oordeel.

Mus staat recht in het rijtuig en geeft eenige bevelen aan Rik dien hij Mustapha noemt. Het getrommel neemt een einde en Mus het woord.

- Gij, lijdende zielen op den aardschen bodem, komt luisteren naar het heugelijke nieuws. De dag is aangebroken waarop uw lijden in verblijden gaat veranderen. Eene troostrijke zending is de mijne. Komt dus allen tot mij, die, 't zij in armen, beenen, magen, harten, en bijzonder tanden eenige kwaal of pijn lijdt en ik zal u genezen, want ik ben dokter Willebaldus, met de toestemming van burgemeester en schepenen hier tegenwoordig, Mustapha, mijn trouwe dienaar, dien ik uit verre gewesten, gelegen tusschen Turkije en Californië, medegebracht heb, is door mij van den dood opgewekt door eenige druppels van mijn essentia beestorum. Zelfs hadden de wilde menschen die dat land bewonen en die half mensch en half paard zijn, den voet van mijnen trouwen dienaar afgebeten; en ik heb hem eenen nieuwen voet gegeven door het aanstrijken mijner zalf, die een mengsel is van mijnen essentia met ratelslangenvet. Toon uwen voet aan het geëerd publiek, Mustapha!

Dit laatste woord is niet koud of Rik heeft reeds zijne schoenen en kousen in het rijtuig liggen. Al de boerinnen komen gapende toegedrongen om Mustapha's voeten te zien.

- Hoe is 't mogelijk! 't Is een wonder, 't kan bijna niet zijn! en andere uitroepingen geven de maat der opschudding.

- Mustapha, doe uwe sandalen terug aan de voeten, beveelt dokter Willebaldus, terwijl hij een doodshoofd te voorschijn haalt en de boerinnen op dit zicht tien voet achteruit deinzen.

- Vreest niets, brave vrouwen, het is het hoofd van den braafsten der menschen die ik sedert meer dan twintig jaren gekend heb. Gij ziet dat hij nog al zijne tanden heeft en gij zult mij vragen hoe dat komt? En op die vraag zal ik u antwoorden: dat komt alleenlijk van mijne essentia. Nochtans heb ik hem zeven tanden getrokken en door de kracht mijner essentia zijn zij allen terug in den mond gegroeid.

Op dit gezegde ontstaat er eenige beweging onder het volk; eene oude boerinne wil met alle geweld hare zes overblijvende oude tanden laten trekken, met het vaste gedacht dat zij er twee en dertig nieuwe zal terug krijgen.

- Een weinig geduld, beste vrouw, wij zullen aanstonds de operaties beginnen. Vooruit, de muziek!

En Mustapha slaat op het ezelsvel met zooveel geweld dat voorzeker de ezel die het vel vroeger gedragen had, het in zijn graf moest voelen.

Gedurende dit solo haalt Mus een aantal messen, breekijzers en tangen te voorschijn. De schaar nieuwsgierigen trekt op dit zicht vijf meters achteruit.

- Komt nu tot mij, gij allen die door tandpijn gekweld zijt en ik zal u verkwikken; ik trek alle tanden, zonder pijn noch smart. Komt tot mij, komt maar op!

Een jongeling springt in het rijtuig, hij houdt den vinger in den mond en huilt als een bezetene.

- Wel dat is Jan Blokker, fluisterde een student tot zijnen gezel.

- Ja ik zie het, is het antwoord, ze zijn weer met hun drieën bijeen, dat zal wat gaan worden hier.

- Waar is de pijn? roept Willebaldus, die eene blinkende tang in handen heeft,

- Och... Och... aïe.. aïe... hier, mijnheer..

Mus duwt hem op de bank van het rijtuig, steekt hem de tang in den mond en haalt eenen kolosalen paardetand te voorschijn.

- Wacht nu, hier wat essentia aangestreken! 't is klaar, voelt ge nog pijn?

- Ik heb niets gevoeld, mijnheer; wat ben ik tevreden. Hoeveel kost het?

- Een frank voor den tand en een voor de flesch essentia; men betaalt aan Mustapha!

[p. 163]

- Ziehier, mijnheer, en Blokker doet alsof hij twee frank in de hand van den Turk steekt.

De oude boerin volgt op den Blokker.

- Al mijne tanden mijnheer...

- Een is genoeg, de andere zijn goed. Zet u neer.

Mus trekt haar een tand, maar een tweede, die zeer los staat, komt er insgelijks uit.

De boerin jankt als een hond met eene blikken buis aan den staart en Mustapha roffelt op de trommel dat het publiek van het gehuil der boerin niets hooren kan.

- Een tand, een frank, roept Mus, betaal aan Mustapha.

- Och, mijnheer Gustaf, kermt de boerin, hij heeft er mij twee getrokken.

- Zwijg of gij betaalt voor twee, fluisterde haar de Turksche dienaar. Hier, eene flesch essentia, nog een frank!

Vóór de avond viel, had dokter Willebaldus meer dan twintig tanden getrokken en meer dan honderd fleschkens essentia verkocht.

- Wij zullen vandaag beter eten dan gisteren, zei Jan Blokker, toen de drie vrienden rond tien ure terug naar Leuven reden.

- Ja, en wij zullen het nu wel trekken tot den eersten Juli, als wij weer wit ijzer van huis krijgen, lachte Mus.

- Salam alek, riep Rikkers, omziende naar het dorp dat hun eene goudmijn geweest was, en zich tot den koetsier wendende wierp hij hem zijnen tulband in den nek en riep: - Hop! Max! in vollen draf naar den Samaar!’

De 14^e Juli was voor Jan Blokker een heuglijke dag. Ondanks al zijne guitenstreken, mocht hij er alsdan in gelukken, zijn examen met onderscheiding afteleggen. Na die merkwaardige gebeurtenis met zijne vrienden lustig te hebben gefeest en gevierd, keerde hij, tot groot genoegen zijner brave ouders, als dokter, naar zijne geboortestad weder, waar hij thans ongetwijfeld als een geleerd en zeer ernstig man te boek staat.

Wij zegden dat het werkje van den heer Heuvelmans geestig en vol humor is; jammer dat taal en stijl nog al veel te wenschen laten; doch het is een eersteling, en als dusdanig mogen wij al de feilen niet op den keper beschouwen. Het bezit verdiensten en verraadt aanleg, en met die eerste proeve heeft de schrijver, in het literarische vak, zijn eerste examen op eene voldoende wijze afgelegd; wij zijn dan ook in rechte, van hem te verwachten, dat hij welhaast, met eene nieuwe proeve, zijn tweede examen met onderscheiding zal afleggen.

J. Staes.