De Vlaamsche School. Jaargang 25

[p. 153]

Een verhaal uit Engeland.
(Vervolg van blz. 136.)

De bediende zag hem strak aan en zeide toen: ‘Luister eens, man. Gij komt hier om ruiten te maken.’

- Dat weet ik.

- Pas op, dat gij u met niets anders bemoeit.

- Bemoeien? Ik?

- Ja, bemoeien. Nieuwsgierigheid komt hier niet te pas.

- Aha! dacht Harry, dat gedeelte van het huis verbergt het geheim. Dat moet ik onthouden.

- Gij verstaat mij? zeide de bediende.

- Ja. Maar ik ben niet nieuwsgierig.

- Zoo veel te beter.

- Ik heb er geene reden toe. Denkt gij dat ik het geheim van uwen heer niet ken?

De bediende zag hem wederom strak aan en herhaalde: ‘Het geheim van mijnen heer?’

- Wel ja. Ik weet alles.

- Hum! zeide de bediende, zijne schouders ophalende.

- Och, God, vervolgde Harry met geveinsde onnoozelheid, denk niet, dat het een geheim voor mij is. Ik weet wel dat uw heer een schoon lief heeft - en het schijnt dat hij een beetje jaloersch is, en niet wil dat zij door een ander gezien wordt.

- Ik hoor al dat gij alles weet, hernam de bediende.

- Maar voor mij behoeft hij niet bang te zijn. Ik ben zoo geen knappe jongen, dat een meisje om mijnentwil het venster zou uitspringen.

- Maar mijnheer heeft toch grillen. Een woordje in vertrouwen. Doe niet de minste poging om haar te zien. Ik moet u waarschuwen, als gij eenen voetstap verder komen mocht dan voor uw werk noodig is, zoudt gij seffens doorgezonden worden en mijnheer betaalt te rijkelijk om u daaraan bloot te stellen.

- Dat ben ik met u eens: maar buitendien, ik ben volstrekt niet nieuwsgierig naar haar. Wat kan zij mij schelen?

Zij gingen weder naar beneden, en Harry begaf zich naar huis om het benoodigde voor zijn werk te halen, onder weg allerlei plannen makende om zijne nieuwsgierigheid te bevredigen, die bovenmate geprikkeld was door de ontdekking van het gedeelte van het huis, waar de vrouw, wie zij dan ook wezen mocht, werd opgesloten gehouden. Het belachelijke gewicht dat men aan zijne schijnbare vergissing had gehecht, toen hij een verkeerden weg insloeg, overtuigde hem dat de beschadigde daklantaren zeer dicht bij de geheimzinnige plek moest wezen, en de vrouwen van Blauwen Baard konden zeker niet meer verlangd hebben om in de verboden kamer door te dringen, dan onze glazenmaker, om achter het geheim van Ridley Hall te komen.

Hij zeide aan niemand van zijne bekenden iets van zijne ontdekking, en gaf op al hunne nieuwsgierige vragen ten antwoord dat hij niets gezien had.

Toen hij weder naar zijne karwei ging, vond hij onderweg eene groote vijl liggen, die de een of andere werkman verloren had; hij raapte haar op en stak haar in zijnen zak, weinig denkende hoe zij hem nog zou te pas komen.

Dien geheelen dag door en den volgenden was hij aan de oranjerie bezig, en zijn gedrag was zoo voorbeeldig, hij werkte zoo vlug en zoo vroolijk, en toonde zich in zijne korte woordenwisselingen met de bedienden zoo weinig nieuwsgierig, dat men begon te denken dat er volstrekt geen erg in hem stak, en minder scherp op hem lette, dan in den beginne. Met geen enkel woord of blik wekte hij de achterdocht op van menschen die op achterdocht waren afgericht.

Doch indien iemand gezien had hoe hij van tijd tot tijd groote stukken koud vleesch aan de twee half verhongerde wolfhonden toewierp, dan zou men terstond vermoed hebben, dat er onder zijne geveinsde onverschilligheid het een of ander plan verborgen lag.

Zijne list om op zulk eene onnoozele manier van het lief en de jaloezij des landheers te spreken had de bedienden in den waan gebracht, dat Harry zich zoo zeer overtuigd hield het geheim reeds te weten, dat hij er niet meer nieuwsgierig naar was.

Vier dagen hield het herstellen der oranjerie hem bezig, en al dien tijd zag men hem zonder eenige achterdocht komen en gaan. Op den vijfden dag kwam de beurt aan de daklantaren, en tegen elf ure verwijderde zich de knecht, wiens post het was naar zijn werk te zien, voor eenige minuten, hoewel hij strenge bevelen had om Harry nooit uit het oog te verliezen. Hij meende echter dat deze strenge waakzaamheid bij onzen glazenmaker noodeloos was, en ging dus om de eene of andere reden naar beneden.

Niet zoodra hoorde Harry dat hij halverwege den trap af was, of hij sprong van zijne ladder en sloop zachtjes den gang langs, tot hij achter in het huis kwam. Hier luisterde hij stil aan alle deuren. Eindelijk toen hij juist teleurgesteld wilde terugkeeren, hoorde hij een zwaren zucht, en toen hij nu bleef luisteren, liet zich weldra nog een zucht hooren. Het bloed vloog hem naar het hoofd, zoo geweldig was zijne ontroering. Nog een zucht, de uitdrukking van diepe wanhopige neerslachtigheid, volgde; doch nu haastte hij zich weder naar zijn werk, ofschoon niet voor dat hij tamelijk juist zijne berekening had gemaakt van de ligging der kamer.

- Ja, daar is het, zeide hij bij zich zelven.

Hij was weder lustig aan het werk toen de knecht terugkwam en zijne vroolijkheid was ongeveinsd, want hij had nu den eersten stap gedaan. Zonder het met zich zelven eens te zijn welk gebruik hij van zijne ontdekking zou maken, gevoelde hij toch eene zonderlinge blijdschap daarover. Het was misschien niets anders dan eene krankzinnige vrouw, zoo als het gerucht zeide; en zoo ja, dan had hij slechts hare cel ontdekt.

- Maar als zij maar zijne zinnelooze zuster is, vroeg hij zich zelven, waarom is het dan noodig de zaak zoo geheim te houden? Als die kamer hare bewaarcel is en niets anders, waarom is men dan zoo bang dat ik die ontdekken mocht. Er moet iets meer achter schuilen? Wat kan het zijn?

De etensklok voor de bedienden werd geluid. Harry klom nu ook van zijne ladder af en ging naar eene ledige kamer, om zelf te eten wat hij had medegebracht.

- Zeg eens, kameraad, zeide hij tegen den knecht, zoudt gij

[p. 154]

mij hier als 't u belieft niet een beetje bier kunnen bezorgen?

De knecht antwoordde ja, ging het verlangde halen en zeide toen hij terugkwam: ‘Terwijl gij eet, zal ik ook maar gaan eten.’

Hij draaide de deur der kamer op slot en ging heen.

- Verduiveld, mompelde Harry; nu ben ik afgevangen.

Eene onwillekeurige gedachte dat hij het slot misschien wel zou kunnen openen, deed hem echter opstaan en het bezien. Hoe groot was zijne blijdschap, toen hij bevond, dat de schoot wel was uitgesprongen, maar niet in de slotplaat, daar de deur niet dicht genoeg was aangehaald.

Nog een oogenblik en hij was in den gang, en daar hij zich nu zeker achtte dat hij een half uur lang ongestoord zou blijven, klom hij zijne ladder op, stapte op het dak en kroop langs de goten tot hij de plek bereikt had, waar naar zijne berekening de kamer moest wezen, waarin de krankzinnige was opgesloten.

Hij kwam aan een open venster en blikte naar binnen. Een zachte, gesmoorde gil deed hem schrikken. Die kreet werd door de rampzalige bewoonster van het vertrek geslaakt, welke overeind op een bed zat en nu uitriep: Red mij, red mij! Ik ben niet krankzinnig!

- Stil! Spreek zacht! Men zou ons kunnen afluisteren.

- Wie zijt gij?

- Een vriend. Zijt gij de zuster van den landheer?

- Ja.

- En houdt hij u hier tegen uwen wil opgesloten?

Zij verschoof hare kleederen, en wees met een bitteren lach naar eene keten, die om haar middel was gesloten en haar aan het bed boeide.

- Hij zegt dat ik krankzinnig ben, zeide zij, omdat hij mij mijn eigendom wil ontnemen. De helft van dit landgoed behoort mij. Hij wil mij daarvan berooven, en houdt mij hier, in de hoop dat hij mij zinneloos zal doen worden, en bijna is het hem gelukt. Maar ik wil niet krankzinnig worden, God zal mij eens verlossen; in Hem stel ik mijn vertouwen.

- Als ik maar zeker was. Maar gij moet de waarheid zeggen. Kan ik mij op uwe woorden verlaten?

- Kunt gij mij redden?

- Misschien.

- Wilt gij?

- Als ik kan; maar het is eene gevaarlijke zaak.

- Red mij, en ik zal u rijk en gelukkig maken; red mij - uit barmhartigheid, red mij.

Harry aarzelde.

- Hebt gij moed? hervatte zij.

- Genoeg om alles te doen wat er kan gedaan worden. Kom naar het venster en laat u eens van naderbij zien, O, gij kunt u niet bewegen? Zijt niet bang; ik zal bij u in de kamer komen.

Hij deed het en naderde het bed. Zij vatte eene van zijne handen en kuste die. Nu begon hij te vreezen dat zij werkelijk krankzinnig mocht zijn, en het was ook eene twijfeling van dien aard, welke hem had doen verlangen haar te zien. Hij bezag haar dus goed, maar vond in hare oogen geen spoor van krankzinnigheid.

Terwijl hij haar zoo aanzag, werd hij getroffen door de schoonheid, die nog in hare vermagerde trekken uitblonk. Hare lange zwarte haren hingen in natuurlijk golvende lokken om hare schouders, en gaven haar een eenigszins woest voorkomen, waartoe haar gezicht, door verdriet en gevangenschap verbleekt en vermagerd, het zijne bijdroeg. Doch met dat al bezat zij eene schoonheid, die hem diep ontroerde. Het was onmogelijk met haar te spreken en zich niet overtuigd te houden dat zij goed bij hare zinnen was. Of zij vroeger krankzinnig mocht geweest zijn, was eene andere vraag; maar thans scheen zij buiten eenigen twijfel het gebruik van hare redelijke vermogens te bezitten.

Hare geschiedenis, die zij met weinige woorden verhaalde, paste al te zeer bij de verdachte geheimzinnigheid van haar broeders gedrag, om geen geloof te verdienen. Het scheen dat hun vader bij zijn dood - vier jaren te voren - het landgoed aan zijne twee kinderen had achtergelaten, met vrijheid voor haren broeder om het te deelen, of om haar in geld de waarde van haar aandeel uit te keeren. Templeworth was woedend over deze beschikking. De verdeeling van het landgoed was onmogelijk zonder het te bederven; haar aandeel uit te betalen zou hem zoo verarmd hebben, dat hij buiten staat zou geweest zijn om het goed in zijn geheel in gebruik te houden. Hij zocht haar dus over te halen om bij hem te komen wonen, en de opbrengst van het goed met hem te deelen, zonder uit onverdeeldheid te scheiden. Doch zij had eenen afkeer van zijn gezelschap, weigerde bij hem te komen wonen en bleef aandringen op eene deeling. Hierover vergramd, bracht hij haar op zekeren dag naar een bijzonder krankzinnigengesticht, hetwelk hij voor de woning uitgaf van eenen heer, die hem op hypotheek geld zou schieten, om haar aandeel te betalen. Niets kwaads vermoedende liet zij zich in dit huis brengen, waar zij terstond opgesloten en als eene krankzinnige behandeld werd. Haar broeder had den bestuurder van het gesticht gewaarschuwd, dat zij in hare krankzinnigheid het gewone denkbeeld koesterde, dat men haar goed achterhield, en dat zij zeer wantrouwig was ten aanzien van hare bloedverwanten, vooral van hem, haren broeder, tegen wien zij als eene razende te werk ging.

- De schandelijke list gelukte maar al te wel, vervolgde zij. Mijne gramschap over deze snoodheid werd voor een bewijs van mijne krankzinnigheid uitgegeven, en toen ik, met heftige klachten over de slechtheid van mijnen broeder, de geheele zaak verhaalde, was een ongeloovige glimlach al het antwoord dat ik ontving. Eenige weken lang bleef ik wanhopig. Eindelijk, toen ik zag dat ik inderdaad voor krankzinnig werd gehouden, en al mijne beweringen voor bewijzen werden aanzien van het tegendeel, veranderde ik van gedrag. Ik hield mij stil, klaagde niet meer, en sprak bedaard en verstandig. Men geloofde nu, dat ik beter werd, en mijn broeder kwam ook, zoodra men hem kennis gaf dat ik bijna genezen was, en nam mij mede; maar enkel om mij hier te brengen, en in deze kamer, aan dit bed ben ik sedert gekluisterd gebleven. Dat ik in een

[p. 155]

zothuis heb gezeten is het bewijs, waarmede hij zijne bedienden overtuigt dat ik krankzinnig ben, en hij heeft mij dikwijls gezegd, dat zelfs wanneer het mij gelukte hem te ontsnappen, die algemeene overtuiging voldoende zou zijn om mij weder in zijne macht te brengen. Wat de mishandelingen betreft, die hij mij aandoet, daaraan zal niemand gelooven, zegt hij, omdat niemand ooit gewicht hecht aan de vertellingen van wreedheden, welke krankzinnigen zich altijd verbeelden ondergaan te hebben.

Zij zweeg. Harry, die met groote belangstelling naar haar verhaal had geluisterd, gloeide nu van verontwaardiging tegen haren broeder.

- Ik zal u redden, zoo het mij maar mogelijk is! riep hij uit.

- Doe dat, en gij zult rijk worden.

- Neem deze vijl, zeide hij, de opgeraapte vijl uit zijnen zak halende, en vijl dezen avond stil uwe keten door. Tracht tegen middernacht gereed te zijn en vertrouw op mij.

Hij drukte haar de hand en verwijderde zich snel.

Toen hij de deur der kamer, waarin de knecht hem gelaten had, weder had gesloten en zich bij zijnen maaltijd van koud vleesch en brood nederzette, stroomde zijn bloed zoo onstuimig door zijne aderen en duizelde zijn hoofd zoodanig, dat hij nauwelijks wist of hij wakker was, en het hem was als of hij met een akeligen droom worstelde. Hij kon niet eten, maar opdat hij daardoor geene reden tot achterdocht mocht geven, wikkelde hij het medegebrachte weder in een papier en stak het in zijnen zak. Hij dronk zijn bier uit, en daarna poogde hij zijne gedachten te verzamelen en een plan te vormen.

Eenige minuten later kwam de knecht terug, en Harry hervatte zijn werk. Binnen een uur zou het, hoe hij het ook rekken mocht, gedaan zijn, en hij wenschte niet alleen het te rekken, maar ook nog eens naar het dorp te gaan eer hij het af had. Het middel, dat hij daartoe uitdacht, was zeer eenvoudig. Door eene lompe beweging brak hij vijf van de ruiten die hij pas had ingezet, en begon nu over dit ongeluk uit te varen, als of een ander hem die schade had toegebracht. Daar hij zich ook met een stuk glas in de hand had gesneden, scheen alles zeer natuurlijk.

- Verduiveld, nu moet ik nog eens naar huis om meer glas te hal en, en ik verlies daardoor niet alleen mijn glas, maar ook mijn tijd. Is het zoo noodig, dat ik die karwei vandaag afmaak?

- Ja, volstrekt.

- Dan zal het wel moeten. Welke tegenslag! En dat nu zoo veel menschen mij noodig hebben!

- Het spijt mij voor u, maar mijnheer heeft gezegd dat het werk in eens moet afgedaan worden.

- Dan zal ik van avond terugkomen.

(Wordt voortgezet.)

Wie verstaat het hoe en waarom van de liefde eener vrouw?
C. Van Nievelt.