De Vlaamsche School. Jaargang 19

De kleine wiegster.

Zacht trek ik aan 't snoertje,

En schok hem in slaap,

Mijn minnelijk broertje,

Den teederen knaap;

Daar ligt hij - verloren

In 't bedje van teen,

Waar ik - eerstgeboren'

Eens sliep, ook zoo kleen;

Waar eens onze moeder

Mij ook heeft geschud,

Daar wieg ik mijn' broeder

Den kleinste der hut.

Dan wanneer hij ingesluimerd daar misschien van moeder droomt,
Of van vader, dien hij zien zal, als hij van den akker koomt,
Druk ik op zijn rozelippen eenen zoeten, warmen kus,
En schiet hij dan schreiend wakker, zie hoe ik zijn wrevel sus:

Ik trek aan het snoertje

Der wieg van den knaap,

En zoo zinkt mijn broertje

Weer zachtjes in slaap.

Op zijn eerste kreten vlieg ik naar zijn klein en donzen bed,
Gaarne laat 'k voor hem gespelen, mijne pop en mijn raket:
Zonder morren, steeds geduldig, zingend wieg ik 't lieve kind
Tot het weer in zijnen sluimer al zijn lieve droompjes vindt.

Daar ligt hij - verloren

In 't bedje van teen,

Waar ik eerstgeboren'

Eens sliep, ook zoo kleen.

Maar er zijn ook bange stonden, die ik bij de weige slijt;
't Is wanneer het kindje krank is, en 'k niet weet waaraan het lijdt;
'k Zing dan ook geen wiegeliedje, maar met de oogen vol getraan,
Bid en smeek ik God hierboven, dat Hij broerken bij zal staan;

En trekkend aan 't snoertje,

Weer valt hij in slaap,

Mijn ziekelijk broertje,

Het arreme schaap.

Met het krieken van den uchtend, loop ik naar zijn wiegsken weer;
God verhoorde mijne bede, want het bloedje lijdt niet meer;
Op zijn mondje speelt een lachje, waar gezondheid weer in blinkt
En die lach schijnt mij te zeggen tot hij weer in sluimer zinkt:

Trek, zusje, aan het snoertje

En wieg mij in slaap.

Want lief hebt ge uw broertje,

Het arreme schaap:

Kom, wieg me verloren

In 't bedje van teen,

Waar gij - eerstgeboren'

Eens sliept, ook zoo kleen;

Waar eens lieve moeder

U ook heeft geschud:

Kom, wieg thans uw broeder,

Den kleinste der hut?

Victorien Van de Weghe.

Luik.