Mijn Lentelied.
Lente's zachte zonnestralen
Geven weer den stillen dalen
Vreugd terug en levenslust;
Winters nevlig floers verdwijnt nu;
Lente's warme lucht verschijnt nu,
Die Natuur weer wakker kust.
Die zonne, zoo zoet, zoo weldadig, zoo blij,
Die zon en die luchten, Joanna, zijt gij!
Weder hoort men 't vroolijk klatren
Van des beekjes zilvren watren,
Die al kabblend voorwaarts vliên;
Spelend lekken zij de zoomen,
Kussen 't loof der wilgenboomen
Voor de lommer, die zij biên.
Die zilveren watren, die kabblen zoo blij,
Die vruchtbaarheid geven,
Dat zuivere beekje, Joanna, zijt gij!
In het zachte mos gedoken,
Onder 't struikgewas verstoken,
Bloeit het klein viooltje weêr;
't Schittert niet met fraaie kleuren,
Maar behaagt door zoete geuren,
't Nedrig bloempje, lief en teêr
't Viooltje, die eerstling der lente, zoo blij,
Schoon 't duister 't ziet groeien,
Dat nederig bloempje, Joanna, zijt gij!
Door de warme lentezonne,
Ziet men bij de heldre bronne
Of aan 's beekjes groenen kant,
Zich eene andere bloem ontsluiten,
Rein van binnen, rein van buiten,
Meibloem heet die geurge plant.
Die meibloem (ook lelie der dalen heet zij),
Heur teêrheid en kleinheid,
Die lelie der dalen, Joanna, zijt gij!
|
|
Auteursrechtvrij