De Vlaamsche School. Jaargang 17

Inhuldiging der muurschilderingen in St-Joriskerk, te Antwerpen.

Gedurende de ruim elf jaren dat Guffens en Swerts aan de muurschilderingen in de St-Joriskerk arbeiden, hebben wij, als het ware, stap voor stap, hun belangrijk werk gevolgd. Verschillende keeren hebben wij er berichten en platen van medegedeeld. De grootsche onderneming is thans over haar geheel en wel op zulke wijze voltooid, dat wij er de befaamde schilders hartelijk proficiat mogen mee wenschen. Van onderscheidene zijden vielen hun reeds de vleiendste gelukwenschingen ten deel. Uitstekende Duitsche en Fransche kunstenaars (onder deze laatste noemen wij H. Flandrin) kwamen de muurschilderingen bezichtigen en drukten er hunne hooge tevredenheid over uit. In 1868 (blz. 25 en volgende) gaven wij eene volledige beschrijving van de muurschilderingen der St-Joriskerk. Toen wachtten nog op uitvoering het eerste en laatste groot paneel boven de zijkapellen rechts: De geboorte Jezus, De Engelen zingen het Aleluïa, De wijzen en de herders die het goddelijk kind aanbidden. Sedert dien zijn deze schilderingen op uitstekende wijze door Jan Swerts uitgevoerd. Van het niet minder meesterlijk bewerkte linker paneel, Christus aan het kruis en De terugkeer van het H. Graf, spraken wij reeds op blz. 87.

Den 27ⁿ November had de plechtige inhuldiging van de muurschilderingen plaats, onder een ontzaggelijken toeloop van belangstellenden en in het bijwezen van de burgerlijke en geestelijke overheden. Aan het hoofd van deze laatsten bevond zich Mgr. Dechamps, aartsbisschop van Mechelen, die het Te Deum zong. Kanunnik Devroye, van het bisdom van Luik, hield eene redevoering over de christelijke kunst. Vervolgens had de uitvoering plaats van Peter Benoits toonschepping, getiteld: De lijdende, strijdende en zegepralende kerk. Kenners zijn het eens, om dit muzikaal werk een wezenlijk meesterstuk te noemen. In altoos aandoenlijke en dikwijls aangrijpende tafereelen, ontvouwt de toonzetter het gansche leven des Heilands: zijn streven en leeren, zijn lijden, sterven en verrijzen. De heer Benoit heeft zich met zijn onder-

[p. 178]

werp innig weten te vereenzelvigen; hij heeft de diepste gevoelens door de muzieknoten weten te vertolken; want elk akkoord doordrong den hoorders hart en geest. Ieder was als meegesleept door die zangen, welke nu eens spraken van diepen weemoed en onzeggelijk lijden, dan weer de reine eenvoud en het heilige met zilveren en gouden klanken betooverend deden spreken, een andermaal de verdorvenheid en de boosheid lieten tieren en razen, en eindelijk deden opstijgen een geschal van onbeschrijfelijke blijdschap, een jubelen welk op de aarde en in de hemelen weerklinkt. Kerkmuziek, zooals Peter Benoit op 27 November ten gehoore heeft gebracht, is niet alleen genietbaar voor de kenners; zij wordt ook verstaan en genoten door hen, die geene muzikale kennissen bezitten: zij verovert het gemoed, ook van de minst gevoeligen en de minst geleerden. Onnoodig te zeggen, dat deze verdienste waarlijk niet gering is! Men heeft wel eens beweerd, en niet ten onrechte, dat de hedendaagsche kerkmuziek zich dikwijls onderscheidt door een bijna volslagen gemis van godsdienstig karakter. Ongetwijfeld verdient Benoits gewrocht in geenen deele een dergelijk verwijt. Zijn geheele werk draagt een echt godsdienstigen stempel. Men zegt ons, dat er spraak is, het op 31 December, ten half twee, in de Antwerpsche hoofdkerk uit te voeren. Wij hopen, dat zulks zal bewaarheid worden. De eerste uitvoering is, over 't algemeen, voortreffelijk geweest en strekt den zangers en muzikanten tot eer, aan wien de heer Benoit, op het banket welk zij hem des avonds aangeboden hebben, zijne voldoening in de warmste bewoordingen heeft uitgedrukt. Aan den meester werden eenen bloemtuil en eene lauwerkroon vereerd door ettelijke kunstminnende dames, welke dit geschenk lieten vergezeld gaan van een met hare handteekens bekleed papier.

Wij mogen zeggen, dat het werk van Peter Benoit op waardige wijze het werk van Guffens en Swerts bekroond heeft.