De Vlaamsche School. Jaargang 10

[p. 98]

De dankbare zwaluw.
Den heere M.L. Cosyn, te Mariakerke.

Zoeltjes speelt het zuiderwindje
Door 't gebladert van het woud;
d'Aerde tooit zich reeds met bloemen,
't Vogeltje zingt bly en stout,
En myn zwaluw van 't verleden

Jaer, vertoont zich niet,

Tot myn groot verdriet.

't Ochtendkrieken wordt my telkens
Door haer zusters vlug verkond;
Vrolyk komen zy weêr schaetren,
Van den vroegen morgenstond;
Of ik zie hen langs de stroomen

Vliegen en gezwind

Keeren als de wind.

Zeg my, zwaluw van voordezen,
Die ik minde jaren lang,
Zyt gy ginds in verre streken
Soms aen ziekte of vreemden dwang,
Of aen bittren nood bezweken?

Gy vertoont u niet,

Tot myn groot verdriet.

Heeft de roofklauw u verslonden?
Zeg, myn lieve vogel, zeg
Wat is de oorzaek van uw afzyn?
Waerom blyft gy heden weg,
Mag ik niet de reden kennen?

Zeg, myn beste, zeg

Waerom blyft gy weg?

Houd men ergens u gevangen?
O die wreedheid baert hun kwaed!
Want ik heb het hooren melden
Dat gy zwaluw waer gy gaet,
Heil of onheil kunt verwekken

Zeg, myn liefste, zeg,

Waerom blyft gy weg?

Luttel dagen na de klagten
Van den gryzen vogelvrind,
Kwam een gansch verminkte zwaluw
Voor het venster met een lint
Om den regten poot gebonden,
Door den braven heer.
- Zie ik ben hier weêr,

‘Voor myn dood wil ik u nogmaels
Komen danken voor het goed,
Dat gy my zoo vele jaren,
Hebt bewezen, met 't gemoed
Van den besten aller vaedren.
Sterven is my zacht
'k Heb myn pligt volbragt.’

En de erkentelyke zwaluw,
Zeeg van alle kracht beroofd,
Op den blauwen steen van 't venster;
's Levens geest was uitgedoofd.
Dankbaer ziet men vaek de dieren;
Schoon in stervens nood,
Is hun vriendschap groot.

L.F. David.

Aeltre, Lentemaend, 1864.