De Vlaamsche School. Jaargang 10

Het konyntje en de jager.

Nadat Konyntjen, in het veld,
Zyn buikjen had te vreên gesteld,

In 't knauwen en 't herknauwen

Van zyn gewonnen roof:

Als klaver, kool en peënloof
En andre vruchten der landouwen,
Nam 't zyn vermaek, voor in, voor uit,
Te springen, tusschen plant en kruid,
Wanneer een man komt aengereden,
Te peerd, met overgroot gedruisch.
Konyntje zegt: ‘hier is 't niet pluis!’
En kruipt, gezwind van schrik bevangen,
Zyn hol in, waer geen hem kan vangen.
Wanneer zyn angst nu was voorby,
Komt 't stil zyn schuilplaets uitgekropen,
Ziet in het ronde, waent zich vry,
En stelt zich weder aen het loopen
Terwyl het nu in 't malsche gras,
Wat pyltjes aen het peuz'len was,
Verschynt een jager vóór zyn blikken....
‘Hier’ zegt ons sloortje, ‘is geen gevaer!
Hy nadert stil... ja, zyn gebaer
Verraedt dat ik hem zelf doe schrikken!’
Terwyl het denkt aen geen bezwaer,
Is reeds de jager aen het mikken....

En hemel! paf...!

Een scheut gaet af...!

Konyntje ligt en spartelt
Terwyl het lood hem martelt.

Te dikwyls ziet men hindernis,

Daer waer er geen' te vreezen is,

Terwyl men veilig schynt te wezen

Daer waer men alles heeft te vreezen.

L. de Wulf.

Mechelen, 28 December 1863.