De Vlaamsche School. Jaargang 9



[pagina 154]
De weduwe. By de schildery van M. de Bruycker. Zy had den ganschen nacht gewaekt In duisternis. Het licht Des ochtends rees en bracht op nieuw De wanhoop voor 't gezicht: Ziet gy dat bleeke, grauwe doek Dat op een lyk daer ligt? God, hare kinders zyn nog klein, En vader, ach, is dood! Al was zyn lot een wreed gekamp, Al bragt de winter nood, Zy morden niet; het smaekte goed Het zuer gewonnen brood. Maer thans? - de jonge weduwvrouw Slaet wild den blik omhoog; Het is geen droom, - koud is het lyk - Geen droombeeld dat bedroog; En wen zy raadloos nederblikt Valt op heur kroost het oog. Het oudste kind slaept in de plooi Van moeders vochtig kleed, En droomt van englen en van heil. - Goed dat het nog niet weet Hoe de onheilsgeest zyn doornen kroon. Hem reeds in 't hoofdjen smeet! De droeve vrouw gevoelt hoe zwert De toekomst weezen wacht, Die 't lot op eene bussel stroo In 't huis des werkmans bracht. En daerom voelt zy dubbel wreed Der wanhoops sombre macht. En daerom denkt ze aen rust noch troost, En daerom waekt zy lang, En werd zoo bleek, als 't linnenkleed, Haer ingevallen wang. Heer, zendt een enkle strael van hoop! Heur boezem klopt te bang!... Verhulst.