De kemp.
Vertelling van Andersen.
Uit het Deensch.
De kemp stond in de bloem. Zyne bloemen zyn blauw, wonderschoon, gemollig als de vleugelen eener mugge en nog fyner. De zon schoot hare stralen op den kemp, en de wolken bevochtigden hem, hetgeen hem zoo veel genoegen deed als eene moeder haer kind verwekt, wanneer zy het wascht en kust. Beide worden er door slechts te schooner.
- Ik zie er zeer goed uit, volgens men zegt, - fluisterde de kemp; - ik zal verwonderlyk hoog op groeijen, en een kostelyk stuk lynwaed worden! Och! wat ben ik gelukkig! Er is niemand die gelukkiger is dan ik! Ik ben wonderwel te pas en eene schoone toekomst lacht my toe! De warmte der zon verheugt my, en de regen verrukt my terwyl hy my verfrischt! Ja, ik ben gelukkig! gelukkig men kan niet meer.
- Ja, ja, ja, - zegden de stammen der haeg, - gy kent de wereld nog niet; maer wy hebben ondervinding, wy.
En zy kraekten klagend en zongen:
Krik, krak! krik, krak! krak!
't Is gedaen! 't is gedaen! 't is gedaen!
- Zoo spoedig niet, - antwoordde de kemp; - het is een schoone morgend, de zon schittert, de regen doet my goed, ik voel my groeijen en bloeijen. Och! wat ben ik gelukkig!
Doch op een schoone morgend kwamen er lieden die de kemp by zyne kuif grepen, en hem met wortels en al uitrukten en hem erg bezeerden. Eerst en vooral legde men hem in het water als of men hem wilde verdrinken, dan legde men hem in het vuer als of men hem wilde braden. Hoe wreed!
- Het is niet mogelyk altoos gelukkig te zyn, - dacht de kemp; men moet yden, en toch lyden is leeren.
Maer het ging allengs hoe erger. Hy werd gebroken, gekamd, gekaerd, zonder dat hy er aen wys kon worden. Dan wond men hem om den spinrok en rrroe! Zyn hoofd draeide heel en gansch.
- Ik ben te gelukkig geweest, - dacht hy in 't volle zyner pyn; - over het goed dat men verloren heeft, moet men zich nog verheugen, zich verheugen. - En hy herhaelde: zich verheugen, - wanneer hy, helaes! reeds op het getouw stond, en een prachtig stuk lynwaed werd.
De duizend voet kemp waren slechts een stuk.
- Waerlyk! het is wonderbaer; nooit had ik het gedacht; wat geluk! wat zongen dan de stammen der haeg met hun:
Krik, krak! krik, krak! krak!
't Is gedaen, 't is gedaen! 't is gedaen!
Maer... ik begin eerst te leven. Het is verwonderlyk! Heb ik veel geleden, thans ben ik gelukkiger dan ooit; ik ben zoo sterk, zoo zacht, zoo wit, zoo lang. Het is een andere staet, als dien van plant, zelfs met zyne bloemen. Niemand verzorgt u, en nooit hebt gy ander water dan dit des regens. Nu, integendeel, welke oplettendheid? elke morgend keeren de meisjes my om en elken avond brengen zy my een bad met den gieter. - De huishoudster van mynheer pastoor heeft zelf eene redevoering over my gehouden, en heel goed bewezen dat ik het schoonste stuk der parochie ben. Gelukkiger kan ik niet zyn.
Het linnen werd naer huis gebracht en der scheer overgeleverd. Men sneedt het, sneedt het, men stak het met de naeld. Dat was niet heel aengenaem, maer daerentegen werd het weldra twaelf stukken lynwaed, twaelf schoone hemden.
- Eerst te beginnen van heden ben ik iets. Zie daer myn lot: ik ben gezegend, want ik ben nuttig in de wereld. Dit moet zyn om over zich zelf te vreden te wezen. Wy zyn twaelf stuks, 't is waer, maer wy maken een lichaem uit, een dozyn. Wat onvergelykelyk geluk!
De jaren vloden heen; 't was uit met het lynwaed.
- Alles heeft zyn einde, - morde elk stuk. - Ik was wel genegen om te blyven duren, maer waerom het onmogelyke vragen?
En zy werden tot stukken en vodden gescheurd, en dachten ditmael dat het hun laetste einde was, want zy werden nog gehakt, gemalen en gekookt, het alles zonder er het minst aen wys te worden.
- O verrassing! ô aengename verrassing! - riep het papier uit, - ik ben veel fyner als voorheen en nu ga ik vol geschreven worden! Wat zal men niet altemael op my schryven? Myn geluk is zonder weêrga.
En men schreef er de schoonste geschiedenissen op, die talryke toehoorders werden voorgelezen en hen verstandiger maekten. Dit geschrift was voorwaer eene groote weldaed voor het papier.
- Dit is nu zeker meer dan ik droomde toen ik nog te velde stond en myne kleine blouwe bloempjes droeg! Hoe zou ik toen toch hebben
Auteursrechtvrij
