De Vlaamsche School. Jaargang 8
(1862)– [tijdschrift] Vlaamsche School, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 97]
| |
cabinet van m. alph. dellafaille de leverghem, lid van den provincialen raed van antwerpen.
HET REGENT NIET MEER. schildery van m.f. verheyden, steensnede van jos. nauwens. | |
[pagina 98]
| |
V.Een morgend, dat de jonge Karel Van Blanklaer, in eenen prachtig' fluweelen, leunstoel met de armen op de borst gekruist en nedergebogen hoofde, in zyn eenzaem vertrek, als een levenlooze zat, en dat hy al het akelige van zynen toestand by zich zelven overwoog, werd hy uit zyne somberheid ontwaekt door het binnentreden van eenen knecht, welke, na hem eenen brief overhandigd te hebben, het vertrek verliet. Met angstige en onderzoekende blikken staerde Karel eene lange poos op het opschrift. Het scheen hem dat hy dit geschrift voor de eerste mael niet zag, dat hetzelve hem niet vreemd was; doch vruchteloos kwelde hy zich in den geest, met zich den naem des schryvers er van te willen binnenbrengen. Hy ging dan over tot het openen van den brief, en nauwelyks had hy het handteeken gezien, of, een gil ontvloog zynen mond en den brief aen zyne borst drukkende, riep hy uit: - ‘God! is het mogelyk!... de naem myner beminde!... Myner Maria!... Zou zy dan nog leven!... maer neen!... myne oogen bedriegen my!...’ en van aendoening bleef hy eenige stonden als in bespiegeling verzonken. Daerna opende hy weêr den brief en wyl tranen van vreugde over zyne wangen biggelden, las hy met eene door snikken onderbrokene stem:
‘Beminde Karel.’
‘Misschien zal die naem van beminde u reeds ydel in de ooren klinken; want wie zegt my of gy reeds uwe geliefde Maria niet vergeten en uw hart en trouw aen eene andere vrouw geschonken hebt!... O, mogt dit geene waerheid wezen! Mogt gy my nog lief hebben en my achten gelyk ik u bemin!... dan alleen zou ik al de smart kunnen vergeten, welke ik sedert onze verwydering heb geleden!... ô Karel!... indien er nog een sprankel van liefde voor my in uwen boezem gloort, koom dan... de oorzaek onzer droefheid is verdwenen. Myn vader, hy, die onze liefde niet gedoogde, is niet meer. Door eene verraderlyke moord is hy my ontrukt. Nu ik my alleen in de wereld bevind, schynt het my dat er my nog eenig heil kan wedervaren, indien ik u bezit. En hoe gelukkig zou ik niet zyn vóór u alleen te mogen ademen! ô Karel, koom dan, vlieg aen myne borst; myne armen staen open om u te ontvangen! Ja, ik wacht u, om den welkom-kus op uwe lippen te drukken!’
‘Uwe Maria.’
- ‘Myne Maria!’ - stamelde de jongeling met ontroerde stem, en wyl hy, de oogen hemelwaerts gerigt, uit zynen zetel opsprong, riep hy in luid snikken uitbarstende: - ‘Myne beminde leeft nog!... Is dit alles dan waerheid!... zou dit geen droom, geene begoocheling wezen?... zou er my dan nog rust, nog heil bestemd zyn!... Zou ik haer, die ik voor altoos verloren dacht, nog terugvinden!...’ hier sloeg hy de hand aen het brandend hoofd: de slag was te schokkend om zynen geest niet te hebben getroffen. Hy zonk nogmaels in zynen stoel en wyl hy met verheugden blik den brief aenstaerde, rolden tranen van liefde over zyne wangen. O hoe zalig was hem dit oogenblik, welk innig genoegen smaekte hy, nu dat hy degene die hy voor immer verloren achtte, wedervond! Onmogelyk is het, mede te deelen wat er in des jongelings hart omging en welke gepeinzen er in zynen geest woelden! Eenige stonden later, sloeg hy zynen mantel om, stapte zyne wooning uit en snelde als de wind naer de woonst zyner geliefde. Dra opende hy des meisjes vertrek en haer te gemoet vliegende, riep hy uit: - ‘Maria! myn Engel!’ - ‘Karel, gy bemint my nog!’ gilde het meisje en zy lag bezwymd in des jongelings armen. O wat heil, wat hemelsch genot moesten beide op dit oogenblik smaken! Na zooveel en bitter lyden, na zoo lang van elkander gescheiden te zyn geweest, mengden zich weêr hunne adems, mengden zich weêr de hygingen hunner poppelende boezoems! O hoe gelukkig was Karel, diegene weêr te bezitten, die hy met hart en ziel was aengekleefd, die hy beminde, die hy aenbad!... Hoe schoon scheen hem Maria, nu zy aen zynen boezem rustte! Nu was hy de gelukkigste sterveling. Een vurige liefdezoen, welken Karel op het blanke voorhoofd zyner beminde drukte, ontwaekte deze uit hare bedwelming, en wanneer zy hare oogen opende, viel haer blik op haren minnaer en het woord: ‘Karel!’ rolde minzaem en zacht als een zucht van hare lippen. Tranen parelden aen des jongelings oogen. Zy bleven den vollen toom geven aen hunne liefde-betuigingen, tot dat eindelyk Maria, haren geliefde minzaem de hand drukkende, hem met zoete stem toesprak: - ‘Ik heb my dan niet bedrogen, Karel; gy hebt my niet vergeten, ô Heb dank voor uwe liefde! heb dank voor zooveel trouw! Il ook, tedere vriend, heb niet opgehouden u te beminnen. U waren al myne gedachten toegewyd, zonder u zou het leven my tot last gediend hebben. En de geliefden omhelsden elkander met nog meer vurigheid................................................ Eene maend daerna, verlieten Karel en Maria de stad Antwerpen om het schoone en vermaerde Duitschland te gaen bewoonen. Eene jeugdige telg kwam hunnen echt bekroonen en hunne levensdagen vlogen in blydschap en ernstige voldoening voort. De hemel overlaedde hen met allen aerdschen voorspoed, gedurende de eerste jaren huns huwelyks. Weldra echter scheen heen het, dat de Algoede zyne weldoende hand van hen had afgetrokken; want eene reeks van onheilen kwamen hen den moed benemen. Hun jonge zoon, hun geliefkoosde Johan, werd hun door den dood ontrukt, wanneer hy hun geluk, hunne eer en vreugde uitmaekte; niet wonder dan, dat de droefheid, hunne harten overstelpte. Dan, die slag, die hun gevoelig ouderenhart had getroffen, was alléén niet verpletterend genoeg! Karel zelf zou weldra zyne echtgenote moeten verlaten. Van dag tot dag werd hy bleeker, neêrslagtiger, meer afgemat en kwynend, tot dat eindelyk de smart, die zyn lydend hart verteerde, hem op het ziekbed nederwierp. Nacht en dag bragt als dan de teedere en in hare zorgen onvermoeijde Maria aen de bedsponde baers kranken echtgenoots over. Vruchteloos poogde zy, als een engel der vertroosting, hem moed in te spreken Geene woorden, geene middelen bleven er gespaerd om zyn lyden te verzachten. Geene liefde-betuigingen, geene tranen van medelyden, geene gebeden, in stilte tot den Algoede gestuerd, bragten eenige verandering aen zyn ongelukkig lot, eenige verligting aen zynen toe- | |
[pagina 99]
| |
stand. Van dag tot dag nam zyne ziekte toe. De wroeging zyns gewetens ploegde diepe voren op zyn voorhoofd, het leed verknaegde zyn hart, en weldra naekte het oogenblik, op hetwelk hy, aen de armen zyner beminde gade ontrukt, met zynen zoon in eene andere wereld zou zyn hereenigd. Zyne laetste stonden wilde hy den Godsdienst toewyden en zich met den Heiland verzoenen. Hy was schuldig de stervende, en die gedachte, welke hy in het hart droog, sleep hem ten grave. Een eerbiedwaerdig pater werd hem tot troost in zyn jongste levensuer vergund. De achtbare geestelyke had zich nevens de bedspondenedergezet en in stilte de troostelooze Maria verzocht het vertrek voor eenige stonden te verlaten. De lydende had dit echter bemerkt en wanneer zyne gade zich verwyderen ging, smeekte hy haer hem toch in zyne jongste levenstonden niet te verlaten. - ‘Maria!’ - zegde hy zuchtend - ‘heb medelyden met my; laet my niet alleen en myne smart over.... ontneem my de vergenoeging niet van u voor de laetste mael te zien!... Ik ben schuldig!... ik heb God en de menschen beleedigd.... en daerom moet ik my met God en de menschen verzoenen; daerom moet ik myne misdaed in het openbaer belyden..., mogelyk zal alsdan de barmhartige Schepper zyn boetend schepsel vergeven!... - ‘Uw wil geschiede’ - sprak de pater stil - ‘moge God met genadig oog op u nederzien!’ Na een kort stilzwygen hernam de zieke: - ‘Ik ben sedert lang diep ongelukkig, eerwaerde pater, en ik wil u al het verschrikkelyke van mynen toestand voor oogen leggen. Luister: wanneer myne eerste jeugd voorby was en ik tot de mannenjaren was opgeklommen, beminde ik een meisje, zoetaerdig als het lam, een meisje wier ziel zoo rein en edel was als die eens engels; dit meisje is de vrouw die gy daer ziet....’ hier sloeg hy eenen minzamen en smeekenden blik op zyne echtgenote, en deze gansch ontroerd, wachtte met ongeduld en onwillekeurig yzen naer het einde der verklaringen haers echtgenoots. - ‘Welnu’ - vervoorderde de kranke. - ‘Die vrouw was de eenige dochter eens spaenschen Edelmans. Van het oogenblik dat wy elkaêr voor de eerste mael zagen, hadden wy elkander lief en sinds sleten wy menig uer in vreugde en liefdebetuigingen. Het oogenblik echter was daer op hetwèlk die liefde moest bekend worden. De vader myner gade kon dezelve niet gedoogen; hy doemde... hy aenzag myne liefde voor zyn kind als eenen hoon... en zwerende dien hoon in het bloed myner familie te wreken, deed hy my voor altoos zyne wooning verlaten. Zyne wraek vertoefde niet lang; myn vader werd door hem half doodgeslagen en stierf aen zyne wonden. Op zyn sterfbed gaf myn vader my zynen laetsten wil te kennen. Ik vernam toen voor de eerstemael, dat er tusschen mynen vader en dengenen myner echtgenote eene onverzoenelyke vyandschap bestond. Ik vernam dat de Spaensche edelheer, weleer de echtkoets myns vaders had bezoedeld; dit wekte myne verontwaerdiging op en deed my besluiten den wil myns vaders na te komen en dien hoon te wreken. Edoch, de liefde voor Maria weêrhield my eenigen tyd en porde my aen om het gevoel, dat ik voor haer koesterde, aen mynen vader bekend te maken. Bitter was de smart welke de stervende leed, wen hy dit vernam; doch grooter dan dit leed, was zyne liefde voor my; ernstiger zyn verlangen om my gelukkig te zien, en stervende ontlastte hy my van den eed welken ik gedaen had, onder voorwaerde nogtans van wraek te nemen, indien ik myne geliefde niet tot vrouw verkreeg. Eilaes! nauwelyks had ik de laetste wereldsche pligten aen den braven ouderling doen bewyzen, of ik vernam dat er ten huize van den spaenschen edelheer Gasparoly een lyk ten grave werd gedragen, en men verzekerde my dat het de stoffelyke rest was van de dochter des mans... van myne geliefde Maria... Groot was alsdan myn ongeluk, brandend myne verontwaerdiging, maer helscher nog myne wraeklust! Nu was het niet alleen den hoon mynen vader aengedaen dien ik moest wreken... maer ik zelf was beleedigd... ik moest myzelven wreken...! De ongelukkige Gasparoly werd myn slagtoffer!... Eilaes! nauwelyks was hy voor mynen dolk gevallen, of ik vernam, dat men my bedrogen had; dat die gewaende dood myner geliefde valsch was; dat Maria nog leefde!... een brief van hare hand geschreven, welke my toekwam, bevestigde dit alles. De doode was slechts eene dienstmeid des edelmans. Ik hervond myne Maria.... hare liefde!... doch ware vreugde en geluk kon ik niet meer smaken; want de gedachte alléén dat ik de moordenaer ben van den vader myner echtgenote, verteert my het hart en sleept my in het graf....’ Hier borst hy in tranen los en het aengezigt met beide handen bedekkende, sprak hy smeekend: ‘Genade Maria!... Genade, ô God!... Hartscheurend en droevig was het tooneel dat zich aen het oog opdeed. De Dienaer des Heeren was als verstomd by dit verhael; met nedergebogen hoofde zat hy daer, en met medelydenden blik aenstaerde hy den zieke, wyl twee tranen brandend over zyn aengezigt rolden. En Maria, de ongelukkige vrouw! ô haer toestand was smartelyk! Bezwymd en bewustloos lag zy uitgestrekt; de oogen stonden haer verglaesd en verdwaeld in het hoofd; eene doodsche kleur verwde hare lippen. Ondertusschen had de priester den lydenden echtgenoot eenige woorden van verstroosting in stilte toegesproken en hem aengespoord om vergeving aen zyne vrouw te vragen. - ‘Mevrouw’ - sprak ten dien einde de pater tot de een weinig bekomene Maria - ‘ô Heb toch medelyden met uwen echtgenoot! wel is waer, zyne misdaed is groot, hy heeft u eenen teêrhartigen vader ontrukt; met regt heeft hy verdiend uwe liefde te verliezen en met uwe misachting overladen te worden; - doch schenk hem vergiffenis... gedenk u uwer liefde; gedenk dat gy hem weleer voor het heilig altaer tot echtgenoot hebt verkozen en dat het zoo schoon, zoo troostend is voor de ziel, vergiffenis toetestaen...’ - ‘Maria! - riep de zieltogende, - ‘ô verhoor myne bede!... Ik ben, wel is waer, niet dan uwe verachting weerdig, want ik heb dezelve hoogst verdiend; doch, peins aen het voorledene! gedenk u onzer liefde!... en in vergelding van de trouw die ik u immer toedroeg... schenk my, ô Engel, vergiffenis!... - ‘Genoeg, Karel! genoeg!...’ - snikte de ongelukkige vrouw - ‘stel u gerust, alles is vergeven!’ - en zyne hand vattende, drukte zy den laetsten zoen op zyn brandend voorhoofd en besproeide hetzelve met hare tranen. - ‘Ach! heb dank, Maria,’ - stamelde de stervende met onderbrokene stem - ‘heb dank, voor zoo veel goedheid!... dat God uwe deugd beloone... en u het eeuwig welzyn schenke!.. Vaerwel Engelinne... Ik sterf gerust... weldra... hoop ik... zullen wy... elkaer wederzien... Vaerwel!... Heere, wees myner ziel genadig!...’ Karel Van Blanklaer was niet meer.
Eenige weken nadien droeg Maria al hare goederen op aen onderscheidene godsdienstige gestichten en de poorten des kloosters sloten zich achter haer toe. Het gebed werd haer eenige troost in de stille eenzaem- | |
[pagina 100]
| |
heid waer in zy leefde; bitter betreurde zy haren rampzaligen gemael en vaek offerde zy eenen traen op, aen de nagedachtenis haers vaders. - Ch. P. Dumont. |
|