De Vlaamsche School. Jaargang 7

Djïda.

Voor 't prachtig traillie raem van geurig loof omgeven
Zit Djïda, zy laet de blikken zeewaerts gaen;
Bekoorlyk is 't verschiet, een bosch oranjen dreven
Ziet ze aen der duinen voet naby het zeestrand staen.

Zy hoort den filomeel by heldre zomernachten,
En luistert ook naer 't zacht melankolisch gebrom
Der golfjens van de rots, die als vol stille klachten
Eentoonig drupplen in porfieren waterkom.

De dag gaet traeg voorby met ryke paerlensnoeren
Te vlechten by den glans der tressen van heur haer.
Geen fiere mannenblik komt haer de ziel ontroeren,
Slechts pracht, slechts koude pracht ontmoet heur oogenpaer.

Komt de avondwind der zee de rooze soms ontblaren,
Die op het hoog balkon den stengel voelt geknot,
Dan kan haer blik wel droef op die vernieling staren,
Want ach! het lot der bloem, gelykt der vrouwen lot.

Verhulst.