Arme moeder!
Zy was zoo droef, wyl zy heur zoontjen kustte,
Een' lieveling; heur boezem klopte bang;
De zyde donze, waer haer arm op rustte,
Was zeker niet zoo wit als hare wang.
Zy was zoo jong; zy mocht op toekomst steunen,
Op heilgenot en vreugd, - want zy was ryk; -
En toch zy was zoo droef, zoo bleek gelyk
De marmren beelden die op graven leunen.
Lenora, zeg, denkt gy soms aen 't verleên,
Toen maegd, geen weelde u ketende in haer banden;
Aen 't ned'rig kamerken met naekte wanden,
Waeraen een oude Christusbeeld alleen,
Op 't stil genot dier woon te mym'ren scheen,
Die voor uw heil der pracht niets had te ontleenen?....
Gy naeidet en gy zongt, en de uren vloôn
Bly voor uw' schoonheid en schuldloosheid henen;
Want gy waert zuiver toen, en gy waert schoon!
En thans, uw gâ, rampzalig moet u myden,
Omdat, ontrouwe, gy den heiligen eed,
Dien gy aen hem voor Gods altaren deedt,
Verbroken hebt, en gy moet boeten, lyden;
Want gy hebt hem niet, maer zyn goud bemind,
Want gy verloort, zoo dwalend en zoo blind,
Den lelienkrans die u het hoofd omhulde,
Gy hebt den beker dien de zonde vulde,
Geledigd; - diep zyt gy gevallen, kind!...
Maer toch, verloren gade, min dien engel,
Wees moeder, wat het u ook kosten moet;
Het bloempje kwynt en sterft, wanneer de stengel
Ontbreekt, en hy is immers toch uw bloed;
Hy is, wel waer, het somber kind der zonde,
Maer toch aen uwe schuld 't onschuldig kroost;
Bemin, de liefde heelt de diepste wonde
En zeker schenkt de moederliefde u troost.
Contich, 3 December 1858.
|
|
Auteursrechtvrij