Een laetste zang.
Kom, zuster, breng my voor den lesten keer,
Hier op myn bed, papier en pen eens weêr; -
'k Moet U nog eens gelìefde, vaerwel, schryven,
Eer dat myn afgeteerde vingren styven, -
En 'k leg de veder dan voor altyd neêr!
Want wellicht dezen nacht komt my de dood
Wegnemen, uit dit ryk van pyn en nood,
Om rust te schenken aen myn woelig herte,
Dat tot vandaeg geworsteld heeft met smerte,
Die heur de sombre geest der mym'ring bood.
Niets is er aen dat herte meer verleend
Als zilten tranen nog niet uitgeweend;
Als adem nog in zuchten niet verswonden;
Als nog een worm die knaegt aen diepe wonden,
Tot dat er niets meer rest als kil gebeent'!
Ga, zuster, open nog eens 't vensterraem,
Want de avondlucht schynt my zoo aengenaem!
Ach! moog heur geur hier nog eens binnen dringen!
Kon ik nog eens de vogels hooren zingen,
Daer achter in het lommerryk geboomt',
Waer ik nog pas geleên niet had gedroomd,
Dat ik my thans geen zucht meer mag vertrouwen,
Van ooit daer buiten nog eens om te gaen! -
Ik kan alleen den hemel nog aenschouwen,
En hooge boomen die daer ginder staen!
Hoe droevig zóó den ganschen langen dag
Daer liggen denken, en niets als een - ach!
Van zyne blauwe lippen voelen zuchten;
En ieder uer, en iedren avond duchten!
En elken morgen groeten in beklag!
En droever nog, als men zoo alles ziet
Wat men bemint, wegsterven in 't verschiet;
Als men voor 't lest die lieve zonnestralen
Daer op de groene bladeren ziet dalen,
En denken: - straks zal alles voor myn oog
Thans nog zoo godlyk, als een regenboog
Met zyne waterige tooverschynen,
Met kleur en glans, op eenmael ook verdwynen!
Ja, morgen vroeg als weêr de zonne daegt,
Is alles wat ik thans nog mag aenschouwen,
Voor eeuwig uit myn oogen weggevaegd,
Want voor altyd zyn zy dan toegevouwen!
En denken: - wyl ik hier verkwyn en zucht,
Is 't buiten als een hemel vol geneugt,
Vol zang en spel, genoegen en vol leven!
Gelyk weleer toen ik daer henen toog,
Als knaep om lust aen myn gemoed te geven,
Met vreugd in 't hert en vuer en moed in 't oog;
Toen droomde ik niet aen sterven noch aen smerte,
En gaf den toom der vreugd aen 't toomloos herte!
Maer Heer! als ik den lesten Mei daer ging,
Toen hing myn hoofd, eilaes! zoo diep gebogen!
Nauw sloeg ik toen myn' blikken eens ten hoogen,
Beneveld door een stage mymering!
Weemoedig zag ik toen van ver den toren
Myns dorps zoo spits en blauw daer in de lucht
Opryzen, niet zoo schoon meer als te voren,
Want uit myn hert ontstond er zucht op zucht!
Iets wat my yslyk pynigt is het droomen
Aen haer, myn eenig heil, myn aerdsch genot!
Misschien thans kwynt zy om myn treurig lot?
Misschien is 't naberouw in 't hert gekomen,
Van haer, zoo ongevoelig en versteend?
Wie weet of zy 't verleden niet beweent,
En hare zuchten met de myne niet vereent?
Misschien thans zegt ze weenend tot heur zelve:
- ‘Waerom heb ik zyn liefde toch miskend?
Ach! ben ik 't niet, die hem een grafkuil delve
Daer ik myn oog van 't zyne heb gewend?’ -
Kon ik haer slechts nog eens myn stem doen hooren!
- Maer neen, die hoop is als myn stem verloren; -
Ik zou heur zeggen: - dierbaer engelyn,
'k Vergeef het u! maer lieve, stort gebeden;
Gy lydt zoo veel, en hebt zoo veel geleden
Als ik! geen blik meer in dat naer verleden;
Het is een ondoorpeilbre zwarte nacht,
Die u en my slechts wanhoop heeft gebracht!
Doch als gy soms zult naer den hemel staren,
Wanneer 't azuer met starren is bestikt,
En raedselen zich dáer aen 't oog verklaren
Die 't stormgewoel van 't lydend' hert bedaren,
Als hoop u in die lichten tegenknikt;
| |
Denk dan: van zyne vroegste jongelingsjaren
Heeft hy die sfeêr daerboven aengeblikt,
En thans reeds zien die sterren op de zoden
Des kerkhofs waer hy neêrligt by de dooden.
Gedenk dan toch myn arme ziel, o kind,
En zeg: - die sterren heeft hy zoo bemind! -
Of als gy in de warme lentedagen,
Vertroosting aen het bloeijend veld gaet vragen,
En wellust in het lied der vooglen vindt,
Ja, luister dan by 't plechtig avondsterven
Naer dat gezang! denk dan: - hoe menigwerven,
Kwam hy hier ook langs deze streken zwerven;
Zyn ziel kon 't schoone der natuer niet derven!
Denk dan nog eens aen my en bid, o kind,
En zeg: die harmonie heeft hy bemind!
En als gy by een heldren waterstroom,
In overweging van een zaelgen droom,
Wat rust, en uw gelaet dan ziet weêrspiegelen,
Ja, gansch uw beeld daer in de golfjes wiegelen,
Blik dan voor my, uw eigen schoonheid aen,
En met den vinger wyzend naer beneden,
O stamel dan: - maer toch weêrhoud uw traen, -
- Dat beeld heeft hy bemind en aengebeden,
Daervoor heeft hy zoo vaek en veel geleden!
Bid dan, o kind, voor myn verlaten ziel,
Die door een storm geknakt in 't bloeijen viel!
Myn hand verstyft, zy dwingt de pen niet langer; -
Myn leste levenskrachten zyn gedoofd; -
Hoe killig koud en ydel is myn hoofd! -
Myn loop heeft uit! - hoe klopt het telkens banger,
Myn hert; - o God, hoe wordt my alles wranger! -
Vaerwel! niets kan my troost nog redding biën! -
Myn engel lief! - vaerwel tot wederzien!
Contich,
C. Verhulst.
|
|
Auteursrechtvrij