Vlaanderen. Jaargang 2

[p. 315]

Elegie.

Wat is het leven wreed, dat om mijn peinzend hoofd
zijn koude baren in oneindig klotsen slaat;
want zie, 't heeft mij de teerheid van een droom ontroofd,
die daar nu dobbert, schreiend, in een rouwgewaad . . .

Ik zag haar weer, die in mijn mijmrende eenzaamheid
een verre troost was voor mijn weemoed. 'k Zag haar weer,
- verflenste bloem - den lach der zonde had de tijd
gegrift op dit gelaat, zoo lief, zoo rein weleer!

Ik zag haar weer; een bang verwondren neep me wild
het hart, ik stond en zag haar aan met groote pijn,
doch sprak geen woord en ging voorbij. - Ach, wilt
gij, leven, die me meesleept, nooit genadig zijn?

'k Verwierp den droom. Wat is dan toch een ijdel beeld,
bij 't bruisend woelen om me heen, waar strijd en dood
me noodt, een nieuwe morgen nieuwe droomen teelt,
daar 't wislend spel der dagen rustloos gaat en slaat?

Doch daar zijn uren waar 't weg-ebben van 't geklots
der baren stilte wekt. Dan komt gij uit den nacht
weer stil tot mij getreden, kind. . . En op een rots
van droefheid zittend, wenk ik u, en luister zacht.

[p. 316]

 

Ik hoor uw slepend woord vol rouw en zwaar verdriet;

 

uw kindergoedheid geurt nog in uw donker hart;

 

doch sterker was de wereld met haar lokkend lied,

 

en vele blanke bloesems zwijmden, grauw en zwart . . .

 

 

 

Zoo, dragend stil een purpren bloem van loutrend leed,

 

met nog een waas van verren droom om uw gelaat,

 

zoo wou 'k u thans ontmoeten, die dees wensch niet weet,

 

en wijd van mijne smart, door 't luide leven gaat.

 

 

 

1904.

 

Jef Mennekens.