De Vlaamse Gids. Jaargang 76

[p. 49]

Logo Revised
Hedwig Speliers

Te kleine druppel in de zondvloed
Te kleine letter in het alfabet.
Zo ziet hij zijn lichaam te klein
Lichaam geboren en gebeuren.

En hij graaft. Graveren van grafemen,
aronsbaard voor op het graf. Eenvouds
kleine dichter aldoor op doorreis,
de dichter op reis door zijn doolhof,

gang in gang uit, in gangbare woorden
maar het alfabet geen kompas. Theiresias
de ziener, zegt men, en ziende blind
zoekt zijn stok van steen naar stoep.

Lang na het doven van de nachtlamp
wordt nog nagekaart over dit en dat,
de koetjes en de kalfjes grazen
ongestoord uit hun tongen verder.

En vaders sterven in hun zonen verder,
bevrijd uit vele vormen. Ontgoocheling
heeft de omvang van een vers genomen,
het ritme stokt als geronnen bloed.

In het bloed van de gekwetsten rent
beregend de bekende in de regenjas,
in barokke huizen vluchten luceberts.
spijkeren bibliotheekkamers dicht.

Hij loopt als een die in glas loopt
en scherf wordt met de scherven tot
hij voorbij het dorp Panic World
de dorpel van zijn huis bereikt.

Hij vergrendelt in het hangslot
deur en raam op de dag en wordt
staande een stilleven bij valavond.
Hij ziet toe op het ritueel ervan.

Geen beschaving of ze gaat te woord,
in het westelijk woord ten onder.
Zie om, maak foto's van de toekomst
en zwerf op de vleugels van de valk.

Stap over de vertakte vlakte want
tussen de wind en de wolk woont
de dromende mens altijd verkouden.
De denkende mens altijd verkouden.

Hij zingt zijn noot op de toon
van een voorbijgezongen lied.
Hij hoest daarbij het noorden
uit het beijzeld wit van zijn keel.

En hij luistert hoe op hobotonen
Rameau zich te rusten legt in de
windstille kroon van een esdoorn,
de gepaste schutkleur in het vel.

Er is een voorlopig wapenbestand,
zefier voor hoogvliegende vogels.
Elk kent zijn territorium, zijn grens,
in de omtrek van de ontmande mens.

[p. 50]

 

In een bed van blad, een bad van bloed

 

beeft de geboorte in het heilige Kind,

 

Johannes himself op de witte schimmel

 

bazuint hem de geschiedenis binnen.

 

 

 

Wie gevonden voor de brandende kaars

 

uit het zeldzame was? In het brandglas

 

slaat zijn vlezige silhouet vlam, licht

 

posthuum aangewakkerd in een gedicht.

 

 

 

Hij staat in haar clitoris te kijk,

 

het hoofd in de nek en hij kreunt.

 

Hij schokt er zijn jezus in schaamte

 

en geschiedenis. Verzamelt de zondaars.

 

 

 

Op huishoge benen en dunne heupen

 

gaat de hoop aan zijn droom voorbij.

 

In poldergrassen schudt de zwaluw

 

de vleugels uit zijn zwarte zomer.

 

 

 

Mollen boren de grond in diepe gangen

 

om er met hun verwante nichten en neven

 

in de regen te wandelen naar het feest,

 

kinderen de aardige aarde toegewijd.

 

 

 

En de moeder schudt de schouders

 

uit haar vel, ze is één en al oor.

 

Zij kijkt de wolken uit de ogen

 

terwijl de droom sterft in haar bed.

 

 

 

De dag gaat nauwelijks open en toe

 

en toch kijkt zij haar modelkind na.

 

Het klaart nauwelijks op aan de kim,

 

zij ziet slechts een gordel van hagel.

 

 

 

Daarin verdwijnt het, richt het zich op

 

en tooit zich met verdwaalde veren.

 

Het wentelt zich in woorden, het wordt

 

door een dichterlijk begin overrompeld.

 

 

 

Hij staat er in zijn naakte staat,

 

en pen pal in zijn hand geklemd

 

terwijl hij van terrassen daalt,

 

de trappen bij elke trede telt.

 

 

 

Hij, in de dagrest van de droom

 

zoekt zijn gading en vindt zijn gade,

 

zij vijlt de nagels voor de ingreep

 

in zijn bazig bezig zijnde vlees.

 

 

 

Klieren roep reuken op, oeroud wild.

 

De aarde wordt aan hen verwijderd

 

maar de herfst weldra, het wintert weer.

 

Hij leeft die overleeft in winterslaap.

 

 

 

O zoete blauwen, daag de hemel uit!

 

Geen hand of van god beroofd bijt hij

 

uit abelengroen en schrijn, stemmen

 

smeedt hij om tot lentelijke vogelkelen

 

 

 

en heeft in diagonalen op het dal

 

zijn derde tent waardig neergezet.

 

Hij schrijft zich uit de trage tralies

 

van de regen, wacht op wolken onbesmet.

 

 

 

Dalrijke stilte, van stilte sporen

 

in de hemel uitgespaard. Wij kijken

 

door de takken van het ik, wij zien

 

de wereld die ons in de mens bezeert.