De Vlaamse Gids. Jaargang 67



[pagina 32]
Luuk Gruwez Oude mevrouwen wees steeds voorzichtig voor de oude mevrouwen die - eens aanbeden, suzereine dames - nog slechts in hun geheugen opgeborgen als in een wit gesticht vol wolken wonen. zij nippen aan iets geestrijks met vertrouwde namen - Cointreau, Drambuie en Wambréchies - maar vinden niet het elixir dat zij ooit vonden en zijn na andere sidderingen suf dan na uitputtend, opgelucht gestreel. het poeder dat zij leggen op hun wangen, hun rouge framboise, hun te nadrukkelijk parfum, zijn om hun doodgaan dat al eeuwen duurt. wat hun geëpileerde zielen kietelt die zij weleer tussen de dijen droegen, wanneer hun lichaam nog was een diefstal van God, is de ontvreemding van hun lijfeigen verleden. want soms, des nachts, wijl zij hun rimpels aaien, beramen zij, die overdag de stoepen vrezen, er als hun poedels opgetooid op uit te tijgen en van de reinste vrouwen de voogdij te roven - hun wandelstokken: stekensklare degens.