De Vlaamse Gids. Jaargang 66

[p. 55]

Alstein
Een winter eens in Soest

1.

Hij herinnert zich een stad
die eens zijn jeugd in zich behield,
die machteloosheid boven de daken
in haar pijnlijk heldere winterluchten schreef -
een stad die ooit haar leegte in hem droeg,
hem achterliet,
gebroken minnaar,
woordloos in de tijd gevat.

En zeker,
toen hij er wegging kon hij denken:
de tijd die nu zal volgen,
het opstaan uit het zwijgen,
het hervinden van mijn oude waarden -

Er groeide zelfs een beeld
toen alles weggleed achter hem.
Hij schreef het op,
vol zekerheid om zijn bewegen,
zijn hand die hem niet langer stoorde
maar keerde toen de stad verdween.

Een schrijver.
Met rondom hem:
het eigen huis,
zo diep vertrouwd.

[p. 56]

2.

Hij schreef de dagen vol,
hij dacht:
de woorden, eens gesproken
verraden niets; ik word als zij.

En toch bleef steeds de stad in hem,
en met het spreken
groeide sterker weer het zwijgen
dat opdook na zijn stem.

(Als was een schrijver slechts een schim
die wilde namen in de verte schreeuwt
en geen echo vindt dan altijd weer zichzelf,
de zwijger in gesloten kamers,
met ver buiten de eeuwen voor en achter hem
een roerloosheid, die hem niet eens bedreigt
maar gedachtenloos tot in hem springt.)

De muren van een ring.
En dan: een onverschilligheid.

[p. 57]

3.

Later is het weten gekomen
dat de kern steeds verder is
dan de som van alle woorden.
Een aarzelen dat door zijn schrijven breekt.
En hem achterlaat.
Zoals het hoort.

Een man die netten voor de verte spant,
naar spiegels zoekt, naar tekens
voor zijn stille hand.
Die spreekt van het verval der stemmen,
van roerloosheid en leven in het lege.
Die woorden richt
naar waar geen woorden blijven.

En toch soms zeggen durft: ‘mijn vrouw’,
‘mijn ik’, en ook: ‘mijn eigen boeken’.

Als was hij nog zichzelf.