De Vlaamse Gids. Jaargang 66

[p. 45]

Wilfried Adams

De bejegening

Lieg mij niet, schuif niet de zoveelste
vrome leegte in me binnen. Schuif niet
leep als het zoveelste versierde verdriet
aan mijn tafel bij: lees mij met lippen het licht.

Lieg en versier en versuiker mij niet
met melodieus verdriet en spiegels.
Stap, vandaag, door mijn spiegels, zeg me
elke dag opnieuw, dat de nacht leeft van licht.

Lieg mij niet, ontken mijn grenzen,
weet dat de grenzen geen grenzen zijn.
Glimlach door mijn spiegels: mijn handen
verhinder ze niet, maak ze, leer ze helder zijn.

Ik spreek haar: zij licht even op, en kaatst
zo spiegelglas, tandeloos mij terug.
Haar kanteling ben ik, haar koudste kus
en vliesdun de vijver waarover zij schaatst,

waar zij me binnen de kringen zingt
van haar oogwit dat stolt, haar innigst sterven.
Van haar kreeg ik de angst ten geschenke:
aan mijn rib is 't dat zij als water ontspringt.

‘Behalve ik, behalve jij?’
- Liefste, lieg mij niet: bejegen mij.

[p. 46]

TRSTZ
(L'amour en février)

Haar lichaam is een lage wolk,
haar voorhoofd smeult onder de nacht.
Leger haar handen zwijgen.

Alsof wiens kus haar lippen gold.

Haar adem heeft mijn bloed ontvolkt,
haar bloed mijn adem omgebracht.
- Een spiegel weet mij hijgen.

Waar ik jouw open wonde vond
ontstond mijn dorst. Ik dacht:
dit is diep gras en vroom - het was
jouw mond die schorem mij ontbond.

Zo, tenger werd ik demiurg.
Ik, bladergroen ooit, scherp en heet
weet het gesnerp van wespen, weet
roerloos de engel die ons wurgt.

[p. 47]

3.

 

Waar zij zich toewaarts, waar stond

 

- buiten mijn stem en buiten bedaren,

 

bijster mijn oog: blind gesternte -

 

 

 

Waar zij gestaan heeft, vlies

 

mijn oog met sileks en stilte ontstelde,

 

rest wat? - geen schroeivlek zelfs.

 

 

 

Ook dit heet sterven: waar zij heeft

 

gestaan - oh leg dit licht aan banden! -

 

wintert mijn adem een ster aan het raam.