De Vlaamse Gids. Jaargang 64

[p. 49]

Mark Insingel
Een eigendom

Wanneer ze mij omhelst is het alsof ze zich in mij verbergen wil. Wanneer je me omhelst is het toch of je je in mij verbergen wil, zeg ik, binnen de hagen en de muren en de deuren en de poort in dit zo zichtbaar afgesloten eigendom dat je tenslotte zelf bent, ik bezit jou zichtbaar in dit eigendom wil jij bezeten worden, zeg ik is het niet, ik sta hier overeind in jou moet ik mijn recht bewijzen dat ik liefde noem, het voorwerp van mijn liefde ben jij, zeg ik, en waarzonder ik mijn liefde niet bewijzen kan die ik mijn recht noem zeg ik, ben ik in mijn recht zo ben ik in mijn liefde, in mijn liefde ben ik in mijn recht, jij geeft mij recht, zeg ik, als ik jou liefde geef, dit is natuurlijk als ons lichaam; Ja, zegt ze, wanneer ik liefde geef bezit ik jou, bezit ik al jouw recht in mij, bezit ik jou rechtstreeks als voorwerp van mijn liefde diep in mij, zegt ze, wil je bezeten worden, jij, mijn voorwerp en waarzonder ik mijn liefde niet bewijzen kan waarin ik recht verkrijg en toeëigen, waarin dit eigendom, binnen de hagen en de muren en de poort, binnen de deuren zichtbaar afgesloten voorwerp in mij en waarvan ik het genot bezit, waarover ik het recht verwervend de beschikking heb, mijn naakte eigendom, mijn volle eigendom, mijn vruchtgebruik, hijgt ze; terwijl we Kim nog horen juichen in de boomgaard waar hij, wild uitbundig als altijd, met een vriendinnetje aan 't stoeien is, Het is alsof je helemaal in mij verborgen bent, zegt ze, Wanneer je mij omhelst is het toch net alsof je je in mij verbergen wilt?

Ik kom aangereden, draai naar de garage toe, ik stop, ik trek de handrem aan, ik maak mijn gordel los, duw het portier open, stap uit, ik loop tot bij de poort waarvan de rechterhelft weer uit zich zelf is dichtgedraaid, ik draai ze weer wijd open, ik stap in, ik laat de handrem los, terwijl ik met mijn linkerhand het portier bij me houd zonder het dicht te klappen, rijd ik tussen de vleugels van de poort tot voor de oude buitenband (wanneer je door het raam te kijken staat, is het alsof de auto door de poort en met een licht gezuig wordt opgeslokt), ik blijf nog even voor me uitstaren, ik neem de gillende muziek nog in me op, ik laat hem, eventjes, nog aanzwellen, ik zet hem af, ik draai de sleutel om, ik trek hem uit, duw het portier open, ik neem de boordevolle zak met puntbroodjes,

[p. 50]

kadetjes, met croissants stap uit, klap het portier nu dicht, terwijl de auto stilaan op zijn wielen zakt loop ik tot bij de linkervleugel van de poort, draai hem dicht, de pin valt in het gaatje, met één handbeweging zwaai ik nu de rechtervleugel in het slot, ik houd de zak met beide handen voor me, loop omheen het perk, het delikate haagje hier en daar heeft rosse vlekken, één der struikjes is volledig ros, de lindeboom is ook te overdadig groot, ik stel me voor: hij gaat tussen de daken, alle vier, tussen de binnenmuren alle plaats innemend wordt het huis een koker voor een ruisend en een tsjilpend en stijfstammig monster met van tijd tot tijd erupties vogelzwermen -, ik ga naar binnen, maak de oven open die ik bij het wegrijden heb aangezet, ik draai hem uit, ik schud de zak uit op de plaat, ik sluit de oven weer, loop door de keuken waar de koffie net is doorgelopen, in de woonkamer zet ik de radio stiller, die mij stoort, die tijdens mijn afwezigheid werd aangezet (geheel afzetten durf ik niet), beneden aan de trap roep ik Ontbijt! Alles is klaar! roep ik.

Ik ben geschoren, zij zijn niet gemaquilleerd, de haren van Viviane hangen lang en los tot op haar schouders, ik schenk koffie in, er zijn croissants, kadetjes, puntbroodjes, er is beschuit, twee soorten jam en chocola die ik in vierkantjes gebroken heb, suiker en speculaas en sinaasappelsap, ze zitten hier met muiltjes (wel met hakken), ik zit niet tussen hen, aan deze ronde tafel kun je niet tussen hen in zitten, ze dragen een doorzichtig nachthemd onder hun peignoir, ik draag mijn nieuwe jeans, mijn hemd met blauwe vierkantjes met open boord, mijn lichte zwarte schoenen, dunne blauwe sokken, ik zit niet op de hoogste stoel maar bij de deur, ik breng nog koffie aan, een glas met water voor een poedertje, de radio speelt zacht, een beetje rook (wat scherpe geur) hangt in de kamer nog niettegenstaande ik terwijl ik naar de bakker was de dubbele terrasdeur open heb gelaten, de haard ligt vol met asse, sintels, een paar stompen die geen vuur gevat hebben, er wordt niet over Mon gepraat die er niet is, het is alsof het niet zou kunnen dat hij hier zou zijn, dan zou hij tussen hen, dan zou ik ook tussen hen in zitten, dan zou een vierde stoel zijn blijven staan die niet van deze tafel is, die ik daarstraks, toen ik de dubbele terrasdeur open had gezet, de tafel afgeruimd en weer gedekt, heb weggenomen en weer op zijn plaats onder de spiegel in de hall gezet heb, waarna ik achter elk van deze stoelen ben gaan staan om ze, aandachtig metend met de ogen, in hun onberispelijke driestand terug te schuiven, in de schikking die voorzien is en die door de ronde tafel a.h.w. onvervangbaar wordt gemaakt, zodat bij niemand het idee van een alternatieve schikking kan ontstaan in deze kamer, in dit huis, waar alles in detail tot een volkomen harmonie te zamen is gebracht.