De Vlaamse Gids. Jaargang 57

[p. 52]

Gust Gils
De ontbuddigingh' van Buddingh' gelegenheidsgedicht voor Cees

rabijst! rabijst! rabijst! (c.b.)

cees buddingh', speelse inkarnasie
van het onzekerheidsbeginsel. niet te zeggen waar presies
en waar presies hij ophoudt
en begint.
de grens tussen een situasie
mét, of eentje zonder buddingh'
valt nooit te trekken. er blijft nog buddingh' aanwezig
na het lezen van die bundel
maar die buddingh' was er al
eer je dat deed.
een straat waar buddingh' doorheen moet
of stasion waar buddingh' de trein zal nemen
vertonen tijden van tevoren
reeds sporen van buddingh'
die ook merkbaar blijven tijden nadien.
er bestaat zoiets
als de tipies buddinghiaanse onzekerheidsaura,
bekend genoeg aan allen die
buddingh' optreden zagen
tijdens publieke orgieën
van poëzie...

maar zagen zij hem werkelijk? zij zaten ver.
hoe dichterbij je echter buddingh' ziet
hoe waziger, als projekteerde hij
miopie. bizar maar simptomaties
want vergeten wij niet
dat buddingh', zie hoger, de vleesgeworden
onzekerheid is. het gaat hier namelijk
om onzekerheid van fiziese aard:
een uiterlijke onzekerheid - niet te verwarren

[p. 53]

 

met het innerlijk produkt! - onzekerheid

 

die bijvoorbeeld het aantal verklaart

 

alsook de variasie van de sinjalementen

 

van deze populaire dichter - doe uw keus:

 

buddingh' mét bril en buddingh' zonder

 

buddingh' mét snor maar zonder baard

 

of gladgeschoren of mét een baard

 

maar zonder snor

 

buddingh' the soft-spoken intellectual

 

of beoefenaar van agressieve sporttak

 

dan weer hippe jazzminnende vogel

 

of het legendariese monster dat

 

ik ben de blauwbilgorgel! krijst.

 

 

 

zulk een overdaad van informasie

 

schiet haar doel voorbij

 

zoals te verwachten. kortom:

 

hoe zeker cees ook van zijn stuk mag lijken

 

voor ons blijft buddingh' HET onzekerheidsprinsiepe

 

in zulke mate zelfs dat die onzekerheid

 

(tipografies vertolkt door de apostroof

 

achter die h) zich uitstrekt tot het feit

 

van zijn bestaan.

 

was buddingh' alleen maar een pseudoniem!

 

helaas, de objektiviteit

 

laat geen konkluzie toe dan deze:

 

er is helemaal geen schrijver

 

die luistert naar die naam.

 

maar hierom niet getreurd: is niet het geschrift

 

belangrijker dan wie het schrijft?

[p. 54]

 

en laten we eerlijk blijven: de kwaliteit

 

van geen oeuvre mag ons ertoe verleiden

 

nietwaar, een histories schrijverspersonage te poneren

 

om zodoende onze eigen

 

zucht naar personenkultus te bevredigen!

 

zal een voorgaande als dat van shakespeare

 

ons dan niemendal hebben geleerd?

 

en laten we ze rusten de vraag

 

wie dan die stukken van will, die verzen van cees

 

wel geschreven heeft.

 

ik zeg maar: het kollektief onbewuste

 

kiest zijn vreemde wegen. en zolang het er zijn buddingh'

 

niet bij verliest, wie is geschaad?

 

 

 

als buddingh' niet bestond

 

(zo luidt een bekende verzuchting)

 

dan moest men hem uitvinden voorwaar!

 

en dat is wat gebeurde. deed hij het zelf?

 

but that's to beg the question (zoals dat wordt geformuleerd

 

in buddingh's tweede taal).

 

ach, tijdgenoten - het is wel duidelijk:

 

niets dat makkelijker om de tuin valt te leiden

 

dan tijdgenoten, met een verschijnsel

 

als buddingh'.

 

ikzelf geen uitzondering laat me vangen

 

aan deze practical joke van formaat

 

dat buddingh' bestaat buddingh' bestaat

 

jawel er is een buddingh' hoor

 

buddingh' cees buddingh' bestaat -

 

een joke niet onwaardig van buddingh' zelf

 

bestond er een schrijver van die naam.

[p. 55]

 

uit eigen ervaring sprekend alvast:

 

buddingh' woont in de bankastraat

 

te dordrecht, zogenaamd.

 

u raadt het al: met de beste wil

 

heb ik nooit de weg naar die straat

 

kunnen vinden, ik vertel u nog meer:

 

ondanks diezelfde

 

beste wil ben ik er nimmer in geslaagd

 

halfweg breda en rotterdam, op de offisiële

 

geografiese plaats

 

ook maar een spoor te ontdekken van iets

 

wat op het zogeheten stadje dordrecht leek.

 

zover het oog reikte: een woestenij

 

van gras en slijk

 

waardoorheen een morsige rivier

 

meanderde.

 

vage buddingh' hing over het land.

 

norse wilden wierpen met zoden

 

het kan ook turfmolm zijn geweest.

 

maar dit gebeurde immers in de tijd

 

toen ik leefde -

 

 

 

in afwachting

 

wens ik iedereen vrede (zowaar!)

 

en een prettige buddingh'

Brasschaat, 18-19.5.1973