De Vlaamse Gids. Jaargang 54

Paul Celan in Memoriam

die de papavers van zijn weemoed
in zijn herinnering verder droeg
van drempel tot drempel
leerde de leemte kennen
van een nooit gesproken woord
dat gedood werd
achter de tralies der taal

voor wie de woorden wanhoop werden
is het water teder en hulpeloos
als de huid van een vrouw
of als de bloemen
die in Czernowitz bij Sadagora
tijdens deze zomer reeds
hun bleke bladeren verloren

maar in zijn woorden leeft hij verder
die de banen der sterren volgde
en in zijn witte handen
de tijd beminde en vervloekte
de tijd - de dood
die hij razend en radeloos zocht
als een woord een ademwenteling

zo geef ik hem dit gedicht
de laatste niets -,
de laatste niemandsroos
als draden vol gedwongen licht
van een zieke zorgeloos vermoorde zon
in de Seine geplant
door mijn bloedende handen

Peter Bormans