De Vlaamse Gids. Jaargang 52

[Gedichten]

Het is zonderling

Het is zonderling.

Als ik het huis verlaat,
neuriën, even nadat de deur dichtslaat,
de scharnieren onze namen.

In de zijstraat die uitkomt op de zon,
worden de tegels onder mijn voeten toetsen,
zweef ik op twee tenen Mozart tegemoet.

Langs de oever is de lente ingelijst
door huizenhogen populieren.
Er boven pakken duiven koortsachtig uit
met vredelievende vleugelslagen.

Hier, waar sinds mijn voorgeslacht
iedere grasspriet opschiet
voor de verliefden en de mieren,
leg ik mijn ledematen open
als het linnen aan de overkant.

Hier valt alles saam
met het menselijk smelpunt van de slaap,
reiken alle handen binnen het bereik
van de helderziende blinde dichter.

Het is zonderling.

Als ik ontwaak
staat er in de hoeken van mijn ogen water,
krimpen wandelaars ondersteboven
naar het reeds smeulend verleden.

Achter de transparante glans

Achter de transparante glans
van het kind
dat me schreiend in de ogen kijkt,
ontwaar ik het voorhoofd
van mijn vader,
kan ik op zijn paarse lippen lezen:
laat u voor een schaterlach
verhongeren tussen woorden.

In de keuken wacht mijn vrouw
op het orgelpunt van kokend water.

In mijn borstkas pikt een koekoek uit.

Julien Vangansbeke