De Vlaamse Gids. Jaargang 50

[p. 317]

Hedwig Speliers
Gedichten

Gokken op zand

Onbewust van de grijpgrage hand,
van de beursberichten,
van de in witte villa's verborgen
alsmaardoor groeiende grootgrondbezitters,
rolt van het duin een knaap -

ik ben een vlinder, denkt hij,
en zie, ik kleur van blijdschap
en hoor, hoe ik aan mijn vleugels dartel.
Ergens wijst naar het zuiden
met haar duim
een moeder.

Daarna, traag maar taaier dan insekt,
de pletrol. Als een lucifer
knettert heel even de spade
van de bevolen werkman:

hier groeit,
als op de schedel van een koekjesdoos,
als op een schilderij van dode Bruegel,
een huis - een koekoeksgat voor venster
en van donker stro een zeer duur dik dak.

Ergens traag sterft
in de diepvriescel van deze welvaartstaat
de vlinder, de glimlach van de knaap.

Trawler

Met krukken, ze gaat over het water
voor een versleten bestemming
voor een alledaagse boodschap
en moeizaam om haar eigen as
het zeegat uit.

[p. 318]

 

Het licht, versplinterd in de boeg.

 

 

 

Een vloekwoord op de horizont

 

breekt als een gelijmde pot,

 

aangezichten vol regen

 

staan op elkaar gedrumd.

 

 

 

De ogen winnen de vis in.

 

Het botte mes van de boegdriehoek

 

snijdt in een vrijende visschool

 

een bevende schaduw.

 

 

 

Het water komt in opspraak.

Opgelet voor de verf

Meeuwen, witte meteorieten
in een morgen zonder mensen;
een opengespalkte schreeuw,
een stem tien centimeter boven de waterlijn
op zoek naar verstaanbaar voedsel -

tussen hen en mij
in basaltsteen vastgeroest
de verzilverde balustrade,
koud en oud in mijn hand:
een hindernis.

Staketsel

Dit is de wiskundige schoonheid
van oud hout rechtgeaard in het water
zo draagt het de dwarsliggers
het zeegat in en wij wandelen -
wij worden weer Jezus en wij wandelen
boven de hoofden der vissen,
het zeegat in.

Zie, naast ons spant zich een scharlaken zeil in,
schuim rekt amechtig de kop
tegen de boeg op, tegen de flank,
tekent onuitstaanbare haast Chinese tekens
in het kielzog. En wij wandelen.

En zie, onze bewondering
is een vuist die samenbalt
is een hand die opent met daarin:
de wonderlijke vangst van wieren, elastisch

[p. 319]

 

als het verjaarde vel van een vrouw,

 

van schelpen volkleurig,

 

van roddelende mossels

 

en mos, dat van diepte droomt

 

op de honderden gelijkmatig afgeronde balkons

 

van donker basalt. Het brons

 

 

 

wordt blauw en boven, vooral boven,

 

toevallige vissers gelovend

 

in de wonderbaarlijke visvangst.

 

Hun ogen vallen door de mazen van het net.

 

Het net dat net werd opgehaald

 

met niets, met niets

 

dan open monden en een geronnen glimlach -

 

 

 

jawel, dit is de wiskundige schoonheid

 

van oud hout. Tijdeloos van het getij

 

het heen en terug

 

het heen en terug

 

het heen en terug.