De Vlaamse Gids. Jaargang 48

[p. 452]

Garmt Stuiveling
Drie gedichten voor Picasso^*

I Minotauromaquia

Tot gruwzame echtbreuk geil ontaard,
wanstaltig door een stier bevrucht,
heeft een vorstin uw lijf gebaard,
schrikwekkend schoon, drift zonder tucht,
mens-dier dat naar de ontmensing dorst,
vorsten een stier, stieren een vorst,
o Minotaurus.

Maar als de bloedstorm, aangerend
uit de afgrond van uw doemzwaar lot,
't zachtmoedig paard de lenden schendt
en al-verdelgend aanzwelt tot
orkaan van oerkracht, bruut, barbaars,
wacht er een kind, brandt er een kaars,
o Minotaurus.

In de onbewogen oceaan
is 't naaste schip een dagreis ver;
vrouwen en duiven, hoog aan 't raam,
zien toe als van een andre ster
en geen eeuw weet, wie zwicht, wie wint,
chaos of licht? de stier? het kind?
o Minotaurus.

* De drie gravures die aan deze gedichten ten grondslag liggen, zijn o.a. gereproduceerd in: Picasso: Der Minotauros, Inselbücherei Nr. 789; resp. nr. 22, nr. 5 of 14, en nr. 19. G.S.

[p. 453]

II Minotaure avec femme nue

Lieflijk ligt bij uw krachtdadig lichaam,
naakt als een godin en even schoon,
de hetaere, minziek niet maar minzaam,
als een vrouw, aan wonderen gewoon.

Maar het wonder in dit spel van lusten
is niet uw gestalt': half mens, half dier,
noch de driften die uw lijf ontrusten
met de dubb'le drang van man en stier.

Wonder is, dat uw vermenslijkt wezen
kracht speurt die niet schendt, maar die behoedt:
of in u de liefde is opgerezen,
Venus, uit de branding van uw bloed.

III Scene de nuit

Er is een zee, er is een kust,
vissers komen nog laat tot rust,
een jonger man leunt bij een rots
wachtende op wat? op wie? als plots
blind uit de blinde oneindigheid
de Minotaurus nader schrijdt,
zijn kop geheven in éen klacht
van de eeuw'ge nacht aan de aardse nacht.

Heeft Theseus in het labyrint
hem niet gedood, maar doodlijk blind,
boetend wat hij de mens misdeed
doen uitgaan, mens naar mensenleed,
weerloos, afhanklijk van een hand,
met een stok tastend stap en stand,
onmacht gedoemd uit overmacht:
in de aardse nacht zijn eeuw'ge nacht?

Ik ben de jongeman terzij:
gij gaat mij rakelings voorbij,
ik hoor hoe uit uw keel, gekweld,
de wanhoop kreunt van 't oergeweld;
ik zie hoe in uw bloedblind oog
geen ster weerspiegelt van omhoog;
en huivrend weet ik: nóg veracht
uw eeuw'ge nacht onze aardse nacht.