De Vlaamse Gids. Jaargang 48

[p. 370]

Hedwig Speliers
Gedichten voor een steentijdperk

Geboorte

Sterk als hennep
spant zij haar schoot,
in de spieren van haar vel
liggen de kinderen wakker

voor als de wind
op hun schouders drukt
bereidt zij de dranken,
stampt zij de maniok

met knapen en kloeke krijgers,
met doders bevrucht zij
de heuvels,
met pijlen zoent zij haar vijand.

Leven

Aan de uiterste rand
maakt men koningen uit klei,
bij hoog en bij laag
bezweert men de pygmeeën in slaap

in de boslucht
wordt de tepel harder dan elders,
wordt tederder dan elders
de doodsreutel van elk dier

als een boog
worden de armen gespannen,
vingers bepalen de afstand
van het schot.

Morgen

Aan de schors van de bomen
stijgt het voortdurende water,
aan de huid van ons lichaam
de gedurige dood

[p. 371]

 

rode hanen schreien de heuvels,

 

vlammen gaan in de aarde op

 

in de aarde die stilstaat

 

aan zijn evenaar

 

 

 

een kind dat keien zoekt

 

wordt hardhandig afgeslacht,

 

van ver hoort men zijn nek kraken

 

in het wier van de morgen.

Middag

Languit op het water
dat moeder wordt
spreidt men de prauwen,
volgt men zijn schaduw

achter hun tanden
roepen de vissen
naar het licht
dat in de dag staat

met kreten keert men terug,
met woorden worden touwen gevormd,
in beddingen
legt men heersers te baden.

Avond

De toekan lacht om ter luidst,
tussen bijlpunt en schors
valt het hart stil
van de melkboom

een geverfde voet
trekt op verovering uit,
als een kust
wordt de nacht lang

gehoorzaam maken de tamtams
de maan tot hun broeder
de zon tot hun zuster
voor één en hetzelfde bed.

Nacht

De wind staat op,
maakt een huis tussen de bomen,
de zon zakt als een buidel
vol zware mieren

[p. 372]

 

eensklaps ligt de aarde

 

op roepende kevers,

 

in het vel van de nacht

 

verplaatst de modder haar stappen

 

 

 

vuur wordt niet uitgevonden,

 

achter hun tanden

 

spreken de harde inlanders

 

van taalsteen, van kwarts.

Dood

Vloeizaam zoekt de dood
tussen schaamharen en schoot
de wortel te raken,
de kwetsbare vrucht

medicijnman en krijger
voelen het buigen van hun nek,
bidden en oproer plegen
maakt het bestaan korter

en varens
die de dood bedekken
die de naaktheid
omkleden met aarde.

Droom

Uit toekan en liaan
trekken wij besluiten,
trekken wij eeuwen
aan onze ogen voorbij

met dadels voeden wij ons,
het bestaan wordt langer,
door het water gepolijste keien
worden onze wapens

onder het schild van de nacht
vinden wij slaap,
in onze droom belikken wij
het lichaam van onze vijand.

Angst

Over het mos
wandelt de vochtige panter,
het hart hoort zichzelf
langzamer kloppen

[p. 373]

 

aan onze lippen

 

boort de taal verder

 

woorden zoekend

 

om angst te roepen

 

 

 

een kreet

 

maakt zich los van de aarde,

 

wordt bacterie

 

in de mond van de nacht.

Krijger

In elke vrucht
is onze stap opgetekend,
een krijger
gaat onze schaduw vooraf

in het wit van onze handen
ligt het wapen
als de morgen geduldig
maar scherp als de nacht

die de koorts treft,
in malaria wakker wordt,
legt zich te sterven
in het brandpunt van de zon.