De Vlaamse Gids. Jaargang 41

[p. 410]

Posthume gedichten
door Gaston Burssens

Water en vuur

Door de patrijspoorten van het ogenblik
zie ik met schrik
de zware deugden tot een waas vervagen,
een waas al even wazig als het schrikbeeld zelf.

De golven slaan hun schuim over de dagen
eer ik mijzelf nog helpen kan en help.
Helaas zijn wij geworpen op het strand der deugden,
mijn schipbreuk en ikzelf.

De vreugde - het was een ingevreten vreugde -
was maar van korte duur.
Het schuim over de dagen heen slaat vuur

uit het zand der laatste ogenblikken.
Ik zal niet schrikken
dan als het vuur geblust zal zijn van 't avontuur.

[p. 411]

Aanwezigheid

't Is moeilijk soms te praten met zichzelf
als men alleen is en niet weet wat te vertellen.
Van één tot negen tellen
en dan vergeten dat men heeft geteld

tot duizend en nog meer is even moeilijk.
Want op zijn handen staan als men niet weet wat doen
is niet zo erg verfoeilijk
als aan zichzelf te doen wat men aan anderen doet.

Ik wil maar zeggen dat de ondergrond van dood zijn
gelijk staat met een ondergronds geweten.
Men kan in 't leven beter nog idioot zijn

en groot zijn in zijn stunteligheid
als men maar weet dat zijn geweten
toch sterft aan de bacil van zijn aanwezigheid.

Kapitein ter korte omvaart

Wees welkom, waterhoos van woorden,
en breek de mast van mijn fatsoen.
Ik vaar op een gelapte schoen
met volle zeilen naar het noorden.

Het zuiden heeft mij met zijn kruis verveeld.
Ik wil mijn woorden naar andere streken leiden,
ze laten spelen in mijn zeilen.
Hun spel met mij is uitgespeeld.

Ik wil dit schip bewonen.
doch elke richting kwijt zijn.
en stuurloos zijn en spoorloos zijn

en schamelheid met veiligheid belonen.
Ik heb de woorden van mijn zeilen kantgezet
en ieder kruis stilzwijgend 't zwijgen opgelegd.

[p. 412]

Overzicht

Discreet, sentimenteel en ongenaakbaar,
heb ik het licht gevolgd van 't Overzicht,
Niet alle ledigheid is laakbaar,
niet elke zonde evenwicht.

Pas op! Wolfijzers en schietgeweren
zijn zeer gevaarlijk op de openbare weg,
gevaarlijker dan al de woorden die ik zeg
over de zonde zonder kleren.

Zo naakt heb ik haar nooit gezien,
want zij is naakter dan een vrouw,
een chic-geklede vrouw met blote borsten.

Want naaktheid zonder borsten is geen naaktheid.
O.K.! 'k Noteer het even in mijn notaboek:
het is een overzicht van mijn paraatheid.

De ombekende soldaat

Als epitaaf heb ik gedicht:
‘hier ligt een man die niet zijn man kon staan,
maar wel zijn vrouw.
Het was zijn doodsbericht.’

En zo is 't uitgekomen.
Men staat niet ongestraft zijn vrouw
in 't strafgebied van het verplicht berouw,
ons opgelegd door een vakkundig omen.

De lieden van het plichtbesef
hebben mij ingeslikt zoals ik hèn heb uitgespogen.
Maar 't offer werd door mij alleen geplengd.

Het zweet liep langs mijn lichaam op mijn grafsteen,
en wiste 't grafschrift uit.
‘Hier ligt de Onbekende Dichter,’ zei men luid.