De Vlaamsche Gids. Jaargang 30

[p. 466]

Ballade aan een zeeman

'k Wou zingen als een fijne snaar
bij het begin van die ballade,
want die twee kindren stonden daar
alleen maar met hun droom beladen,
hun jonge handen in mekaar
en in hun ogen drang naar daden,
- een schip vertrok, de lucht lag klaar
en zij verdroomden op de kade.

De hartstocht groeide tot gebaar
in zomernachten zwaar geladen,
een man een vrouw die aan mekaar
hun wilde levensdrift verzaden.
Hij wist de goedheid lag in haar
- verdroomde, schoon begrensde daden.
Een schip vertrok, de lucht lag zwaar
en zij die leefden op de kade.

De ouderdom, die tovenaar
van weinig winst en zoveel schade,
verganklijkheid van ieder jaar,
waaruit ze telkens moeder traden.
De geest werd traag, de leden zwaar,
het hart alleen had niet verraden.
Een schip vertrok, zij bleven daar
want zij vergrijsden op de kade.

Prince,
Jij die niet bang bent voor gevaar
en zwerven durft op Gods genade,

jij bent een groter kunstenaar

dan die verdorren op de kade.

Paul BERKENMAN