De Vlaamsche Gids. Jaargang 26

[p. 206]

De beste der onzen...

Wanneer men kwam uit het land van leugen, laster en leedvermaak, dan vooral was het goed bij hem, want hij ontnam u tot zelfs de verleiding tot bitterheid of wrok.

In den zachten glans van zijn volkomen goedaardig wezen en bij den vredigen klank van zijn rustig woord luwde elk minderwaardig gevoel, en werd het leven weerom goed en de moeite waard om geleefd te worden.

En toch was hij daadkrachtig en zijn rijke leven zelf was een opwekkend voorbeeld voor velen. Talrijk zijn zij die door hem tot arbeid in dienst van het hoogere werden aangeprikkeld. Weinigen onder ons, wanneer zij tot het onderzoek van hun private of publieke prestaties overgaan, die niet zijn spoor in hun denken en doen terugvinden. Niet alleen was hij dichter en denker, kunstenaar en wetenschapsmensch - hij was ook de man van de strijdende gemeenschap.

Vooral voor ons, Vlaamsche liberalen, is zijn heengaan een zwaar verlies, voor ons die zoo weinig te verliezen hebben. Want in onze erkende schamelheid, in onze onloochenbare armoede én aan mannen van waarde én aan getalsterke scharen, hadden wij toch lichtende glanspunten, wenkende vuurbakens, warmte-stralende haarden: wij hadden Hem!

En het blijft onze eeuwige trots en onze stille vreugde, dat wij van hem, die de onze was en blijft, kunnen getuigen: nooit heeft hij zijn evennaaste onrecht aangedaan, noch door daad, noch door woord, en nooit heeft iemand het gewaagd hem aan te vallen. Hij stond in zijn grootschen eenvoud boven aanval of afweer verheven - hij, die een der onzen was.

[p. 207]

Hij leefde zijn leven naar geest en gemoed in het licht van zijn levensvisie - die de onze is - en dat leven blijft een voorbeeld van deugd en eerlijkheid. Hoe sterkend voor ons!

Hij toetste zijn dagelijksch bestaan aan den zekeren maatstaf van onvergankelijke levensregels - die de onze zijn.

Hij was de gestadige bouwer, die, alle neerhalend gebaar versmadend, bouwde op den vasten bodem der werkelijkheid, hij, de groote Vlaming en de voortreffelijke staatsburger, hij, de ‘burger’ bij uitnemendheid, die door zijn woord en zijn daad, door zijn verschijning en zijn gebaar, in het alledaagsche als in het voorname, de hoedanigheid van ‘burger’ op een hooger vlak had getild.

Hij was stil-groot in zijn strevend bestaan; hij was stil-groot in zijn langzaam sterven.

Zijn rijk-vol leven was onze fierheid; de algemeene rouw om zijn verscheiden blijft onze steunende trots. Beide schenken ons zegezekerheid, bestendigen ons geloof, hernieuwen onze hoop, voeden onze liefde.

In uren van twijfel of ontmoediging, liberale Vlamingen, gedenkt Maurits Sabbe, en dat zijn goede geest vaardig worde over u! Moge zijn hooge voorbeeld nieuwe krachten opwekken!

In leven en in dood waart en blijft Gij, groote, goede vriend en geestverwant, de beste der onzen.

ARTHUR VANDERPOORTEN.