De Vino Caser, of de Amsterdamse pakhuis-vreugt waar in de nieuwste en hedendaagse liederen gevonden worden
(1783)–Anoniem Vino Caser, of de Amsterdamse pakhuis-vreugt waar in de nieuwste en hedendaagse liederen gevonden worden, De–
AuteursrechtvrijOp een aengename Wys.1.
WAt is 'er meerder vreugde hier te vinden,
Wanneer een Herder met een Herderin?
Te saem vereend spanceeren door de Linden,
En haer verlusten in opregte min:
Geen vreugde op aerde,
Is meer in waerde;
Als Trouw en kuische min,
Van twee vereend van zin.
2.
Maer als d' Dood haer een van Twee komt treffen,
En in den schoot der aerden word geleyt;
Wie kan de groote droefheyd dan beseffen?
Wanneer een Herder raekt zyn Philis quyt:
Hoort Damon sugten,
Met ongenugten:
Zyn Philis die hy mind:
Is door de Dood verslind.
| |
[pagina 86]
| |
Damon spreekt tot zijn Schapen.
3.
Myn Schapen treurt en weent, met uwen Herder!
Draegt rouwe om u roem waerde Herderin;
Die u in 't groen steeds hoeden gints en verder,
Ia onvermoeyt met hert en Ziel en zin:
Met al haer kragten,
By dag en nagten,
Met sorg en Liefde groot,
Is nu Eylaesie dood!
4.
Zy plagt uw staeg te spysen en te laven:
Als immers Herderin ooyt heeft gedaen,
En onder u myn Schaepen steeds te slaven,
Op dat gy veilig in het Groen sou gaen:
Die uw gekoestert,
En heeft gevoestert:
Is door de dood vermand,
Eylaes geleyt in 't Zand.
5.
Hoe kon de dood ooit zwaerder Rouw doen kleeden?
Als dat hy door zyn Zeins de levens tyd?
Van uwen Herderin heeft afgesneden,
Op 't beste van haer Ieugd en soetigheyd:
ô Wreede slagen!
Die ik moet dragen:
Ik mis myn Herderin,
Die vast stond in myn zin.
6.
Terwyl u Herderin nog lag te Kampen,
In 't perk al met de vel en bitt're dood?
| |
[pagina 87]
| |
U Herder was belaen met ramp op rampen,
Zyn ziele was doe als in groote nood:
Zyn Oogen leeken,
Als water beeken;
Van zilte tranen vloed,
Uit zyn benauwt Gemoed.
7.
't Scheen zyn Gemoed hem niet gerust kon stellen,
Was nagt en dag in Tranen vol van rouw,
Houd op myn ziel en wilt U soo niet quellen!
Schoon dat gy mist u Philis waerde Vrouw:
Wilt niet meer schreyen,
Zy is uyt 't leyen:
Al in de Eeuwigheyt,
En gy hebt hier nog teyt.
8.
Wat sal het treuren myn dan baten kunnen?
Dat ik doen om een Dooden romp en stof?
Laet ik haer staet in 't minste niet misgunnen,
Maer hoe word ik bereyt voor eeuwig Lof?
Laet ik dan minne,
Met hert en Zinne,
Des Heeren Wegen al,
Hier op dit aerdsche dal.
|
|