Vestdijkkroniek. Jaargang 2007



[pagina 69]
Feuilles mortes Tekst: Simon Vestdijk Gezongen: Bart de Groof Muziek: Frans van der Tak Een snik tot glimlach omgelogen, een rijkdom die oneindig schijnt. Zo zijn de bladeren die verdrogen tot kleuren, als het licht verdwijnt. En al dat goud om op te rapen. En heel die schatering in 't azuur. Verwent het jaar voor het gaat slapen als een zachtzinnig vagevuur. Er komt geen eind aan al die kleuren, zoals bij elk afscheid is. Dat weken lang staat te gebeuren, en dan nog talmt en langzaam is. Weinig bedacht op dodendansen, waarmee de bosgrond zich verrijkt. Een spel met ongelijke kansen; zij vallen nimmer tegelijk. Een snik tot glimlach omgelogen, een rijkdom die oneindig schijnt. Zo zijn de bladeren die verdrogen tot kleuren, als het licht verdwijnt. En steeds zijn er nog hogere bladeren die de allerlaagste gadeslaan. En niet geloven in het naderen, van wind en dwarreling en vergaan. Daarbij zo sierlijk en gelaten; dat neerwaartse gericht gebaar. Dat geschiedt ten onzen bate. En voor de aandachtige wandelaar. De vlinder schept uit het zorgeloze. Van nieuwe bloemen uit de grond. Tuur niet te lang naar al die rozen. Zij zijn te diep in 't hart gewond. Een snik tot glimlach omgelogen, een rijkdom die oneindig schijnt. Zo zijn de bladeren die verdrogen tot kleuren, als het licht verdwijnt.