Het vermakelyke vrouwen-tuyntje

Een Nieuw Lied.

1.

NU ben ik out van jaaren,
Annetten is myn ontrukt!
Eerst poogden ik te paaren,
Door dertele minnedrift.

2.

De dood kan niemant keeren,

De mensch leeft maar in schyn;
Wie zou daar niet om treuren?
Om altoos alleen te zyn.

[p. 22]

 

3.

 

Zy kon my ligt bestieren,

 

In rampspoet en in pyn,

 

Met haar heusen manieren,

 

Daar moest een scheiding zyn.

 

4.

 

Nu zal ik myn verbeyden,

 

In eenzaamheid van geest,

 

Tot de dood my komt verblyden!

 

Leef ik maar onbevre[e]st.