|
| |
Nieuw Lied, op het beklag van den Haas.
Op een zeer aangenaame Voys.
DAt arme Haesje in 't Groene Wout:
Dat word verjaegt al door het gestout,
Wel is hy niet een onnozel dier,
Ter Weereld en vind hy tog geen pleizier.
Hy eter niet als gras of groen,
Wat kan hy dan minder schade doen,
Als met de groene bladen,
En drinkt eens op zyn pleizier,
Schoon Water uyt een klaer Rivier.
De digte haeg en 't groene wilt,
Dat is zyn toevlugt en zyn schilt,
| |
| |
Hy maekt syn beddetje klein aldaar
Onder den blauwen Hemel klaer.
Prinssen en Graven etent met plaizier.
De jaegers die soeken hem soo te vaen
Veel Honden jagen hem agter aen,
Sy bennen op hem so seer verwoed,
En dorsten na sijn onnoosel bloed.
Dan loopt hy den Berg op seer snel,
Hy wagt hem voor de Honden fel:
Sy vangen hem met soon groot gewelt,
Denkt eens hoe dat Beesje dan is ontsteld.
Wel als de Honden hem hebben gevaen,
Dan segge sy wiens Honden hebben het gedaen,
Den andere segt de mijne,
Maer wie het gedaen heeft of niet;
Dat arme Haesje is in 't verdriet.
Als den Haas is in 't verdriet;
Dan komt hy op een Konings Fisiet.
Sy loeren op hem zo zeer,
Sy scheuren en zy breken zijn leden teer:
Sy waren op hem soo zeer verstoort
En door de Honden wier hy vermoort.
De Valkenier is mee in het Veld,
Hy is 'er ook een Iagers Held,
Hy is daer met sijn Valk,
| |
| |
Het Land doorkruissen heen en weer,
Het arme Haesje heeft geen schuylplaets meer.
Den Valk ziet men in 't Land,
En hy verspiet hem aen alle kant,
Hy zal het niet laten blyven,
Het is voor hem zoo een grooten eer,
Voor Koning Prins of Vorst of Heer.
Hy word gevangen met Valk of Hond,
Hy op een Konings Tafel komt.
Den Haes al met zyn snelle schigt,
Den Valk al met zyn scherp gezigt:
Gaet hy hem daer voor meide,
Zy gaet hem tog verspieden,
Zy vongen hem met een stout bedryf,
Met bekken en klauwen al in zyn Lyf.
Den eenen klauw in het Lyf, den anderen het Sant,
Soo staet hy genaegeld aen alle kant,
Dan schreeuwt hy nog Hermen;
Wraek ik ben tog een onnozel dier,
Ter Weereld heeft hy tog geen plaizier.
Hy pryst de Iagers van de Iagt,
Die kome wel by dagen maer niet by nagt;
Met strikke garen en nette groot,
Onnozel zoo brengen zy my ter dood.
Daar word van hem veel moeite gemaakt,
Om dat hy heel wat lekker smaakt.
Ik arreme Haesje ik schep weer moet,
Om dat ik word gegeeten van het Edel Bloed,
| |
| |
En drinken eens een glaasje Wijn,
Wat konder dan nobelder sijn.
Het is een diertje dat soo wel smaakt,
Tot menschen behoeven is hy gemaakt;
Of een soucie van soo meenigerley,
Van Suyker of andere Specery.
Hoe meenige Madam of edele Iuffrouw,
Die draage myn velletje ook voor de kou:
Wat draagd ter meenig een mooijen hoet,
Al van der myn haertje zagt en goed.
Den Haas is gaauw en gezwind,
Hy word gevangen met brakke en wind.
Oorlof gy Iagers van het Groenewout,
Wel als gy hebt gegete van myn Haaze Bout,
Sa lustig wilt eens drinke,
En wilt dan om hem dinke,
Ter eeren van dat Haasje jent,
Hier hoorje nou sijn Testament.
Hy pleeg te loope in 't groene Veld,
Sijn hertje dat was altyd ontsteld,
En dat al by een Watervlied,
En hier besluit hy sijn verdriet.
Dat ik van middag Vrentem.
|
|
Auteursrechtvrij