De vermakelyke rarekiekkas-kyker

Het Krygsmans Leven.

Op een aangename wys:

1.

Zo rold het Krygsmans leven,
Gelyk een Schip dat door de wind,
Door storm en zee gedreven,

Byna zich reddeloos vind;

Doch in het dringenste gevaar,
De zee bedaard, de lucht raakt klaar,

Zo rolt het Krygsmans leven

In ’t dringenste gevaar.

[p. 41]

 

2.

 

Men geeft zich ’s nachts tot rusten,

 

Men weet van kommer of verdriet,

 

Geen onheil of onlusten,

 

Nog zorgen kweld ons niet,

 

Doch ’s morgens als de dag komt aan,

 

Dan hoort men de revelje slaan;

 

Men doet ons commandeeren,

 

Om te marcheeren gaan.

 

3.

 

Zo trekken wy ten stryden,

 

Hoe menig vrouw men schreije ziet,

 

Die van haar Man moet scheiden,

 

En mooglyk nooit weer ziet,

 

Doch hy toond zich als een oorlogsman,

 

Beveeld haar aan Gods hulpe dan,

 

Zyn hart vol medelyden,

 

Dat naauwlyks scheiden kan.

 

4.

 

Zo moeten wy marcheeren,

 

Ter plaatze waar ons vyand staat,

 

Men doet ons commandeeren,

 

Ons tenten op te slaan,

 

Ons bed is stroo, ons rok het dek,

 

Waarop men onze leden strekt

 

Tot aan de blyde morgen,

 

Dat ons den Tamboer wekt.

 

5.

 

De dag komt hier genaaken,

 

Of weer die doffe trom,

 

Men hoort Houwitzers kraaken,

 

Alarm, alarm rondom,

 

Men ziet langs veld, langs kreupelbos,

 

De Jagers komen op ons los,

 

Men ziet haar attaqueeren

 

Van voorpost tot voorpost.

[p. 42]

 

6.

 

Men hoort de trommels raazen,

 

Een ieder kweet zich als een man,

 

Men hoort trompetten blaazen,

 

Het zal ten stryde gaan,

 

Men lost het donderend kanon,

 

Speeld op klaarnetten en bason,

 

Met kogels en kardoesen,

 

Groet men haar wellekom.

 

7.

 

Men ziet de Huszaaren flankeeren,

 

De Kanonnier valt dapper aan,

 

Granadiers velt uw geweeren,

 

Het zal ten stryde gaan,

 

De Legers rukken beide aan,

 

Elk weerd zich dapper in het slaan.

 

De vyand moet retireeren,

 

Het stryden is gedaan.

 

8.

 

Hoe menig duizend helden

 

Zyn hier ter aarden neergeveld;

 

Men ziet de groene velden

 

Met menschenbloed bevlekt,

 

Een ander kermt en zugt toch nog,

 

ô God! verligt myn smerten doch,

 

Haalt myn in het eeuwig leven,

 

En neemt myn smerten weg.