Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1849

[p. 667]

Het geloof in Jezus Christus ons licht, onze kracht en onze rust, ook in dezen zorgrollen tijd. Door L.G. Pareau, Hoogleeraar in de Godgeleerdheid te Groningen. Te Leeuwarden, bij G.T.N. Suringar. 1848. In gr. 8vo. 95 bl. f : - 90.
De Engelenzang op het Kersfeest van het jaar 1848. Feestrede over Luc. II:13, 14; door J.F. Asma. Uitgegeven ten voordeele van het gezelschap Dorcas te Schiedam. Te Schiedam, bij H.A.M. Roelants. 1849. In gr. 8vo. 25 bl. f : - 50.

Naar aanleiding van en met een oog op de verschijnselen des tijds, dien wij beleven, heeft de Hoogl. pareau drie leerredenen uitgesproken en uitgegeven; ééne - zoo drukt hij zich uit - over ons leven voor de wereld; ééne over ons leven voor ons zelven; en ééne over ons leven in betrekking tot God, als den grond tevens van al ons leven voor ons-zelven en voor anderen. De eerste handelt over de noodzakelijke vereeniging van het geloof en de liefde, tekst matth. v:48; de tweede beschouwt het geloof als het vermogen om Gods heerlijkheid te zien, tekst joh. xi:40; de derde ontwikkelt, dat jezus leven met God door het geloof ook het onze is, tekst joh. xvi:32^b. Er is nog bijgevoegd eene leerrede, of, beter, eene toespraak bij het Christelijk gebed voor Nederland; uitgesproken in de avond-godsdienstoefening den 18 Junij 1848. In al deze stukken vindt men het onderwijs en de opwekking der Gemeente verstandig, echt Christelijk-wijsgeerig verbonden aan een opmerkzaam, bedachtzaam letten op de teekenen van onzen fel bewogen tijd. Niemand zal daarom deze leerredenen uit de hand leggen, zonder zich geleerd en gesticht te gevoelen, ook zonder als verblind te zijn door den glans eener schitterende welsprekendheid.

Dat waas eener ongemaakte eenvoudigheid ligt ook over de leerrede, die de Eerw. asma verleden jaar op het Kersfeest over den Engelenzang gehouden heeft. De ‘hoofdgedachte’ is: ‘God verheerlijkt zich door christus in het heil der menschen, tegenover de ellende, die in eene zondige wereld is.’ Zij wordt uit den Engelenzang in betrekking tot dezen tijd ontwikkeld met een blik op het verledene, het

[p. 668]

tegenwoordige, en het toekomende. De gansche houding van het stuk heeft iets puntigs, iets oorspronkelijks. Het verzoek tot de uitgave doet eer aan hen, die het vroegen, en de weldadige bestemming, die er bij de inwilliging aan gegeven werd, doet eer aan den bescheiden, maar voor zijne taak allezins berekenden opsteller.