Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1840

De dag van heden.
Feestdronk.^(*)

De vreugd zit voor bij 't feestlijk broedermaal,
Al zweven hier geen morgenlandsche geuren,
Tot kwistens toe, uit gulden wierookschaal.
Wij mogen 't hoofd blijmoedig opwaarts beuren,
En roemen Haar, bij 't klinken der bokaal,
Die we onzen dank en liefde waardig keuren;
Die vijftig jaar ons met het licht omscheen,
Dat koestrend straalt tot nut van 't algemeen.

Wij kransen 't hoofd thans niet met krijgslaurieren,
O neen! de olijf versiert den grijze en 't kind;
Bij ons gejuich en 't plegtig jubelvieren
Verheugt zich elk, die Deugd en Kennis mint,
De Godsdienst eert, en, onder haar banieren,
Voor 't Goede en Schoon ten strijd gaat en verwint,
De Waarheid volgt, en 't schijnsel van haar stralen
In 't nedrig hart weldadig neêr doet dalen.

Dat doel is rein, die taak is grootsch en schoon,
Geheiligd aan 't volbrengen onzer pligten,
Getrouw vervuld met lust en moedbetoon;
En wijkt de nacht, en zien wij 't duister zwichten,
En blikt ons oog dan op de zegekroon,
Dan wreken w' ons - door weldoen en verlichten;
De Kennisboom bloeit dan voor elken stand,
En schenkt zijn vrucht aan 't dierbaar Vaderland.

(*) Ter gelegenheid van de viering van het 50jarig bestaan van het Departement Beverwijk der Maatschappij: Tot Nut van 't Algemeen, op den 1 Oct. 1840.

[p. 788]

 

Weldadig doel, ook hier, sinds vijftig jaren,

 

Met vromen zin en rein genot volbragt!

 

Het nut Gesticht, waar om we ons allen scharen,

 

Verheff' zich niet door weidsche praal en pracht,

 

Maar duurzaam is 't en schraagt, met zijn pilaren,

 

't Geluk des volks, de hoop van 't nageslacht;

 

Rein moog' de vreugde ons thans in de oogen blinken,

 

Ná vijftig jaar zal 't feestlied hooger klinken!

 

 

 

Ja, heilvol is de toekomst, die ons beidt:

 

De zegepraal van 't Licht op Waan en Logen!

 

Waar Liefde en Deugd en Waarheid ons geleidt,

 

Daar staat ons de aarde als akker Gods voor oogen;

 

Daar kiemt het zaad, met milde hand gespreid,

 

En toeft ons de oogst, als loon op al ons pogen;

 

Een oogst, die door geen tijd of lot vergaat,

 

Maar duurzaam blijft en eindloos voortbestaat.

 

 

 

Sinds vijftig jaar mogt hier de boom reeds tieren,

 

Gekweekt uit zaad, ontkiemd in hooger lucht;

 

Wij mogen ons thans met zijn twijgen sieren,

 

Ons laven aan de frischheid van zijn vrucht.

 

De jubeltoon, waarmeê wij hoogtijd vieren,

 

Verheff' zich luid en schater' door 't gehucht!

 

Dat ons die boom nog lang zijn vruchten geve,

 

En 't laatst geslacht nog in zijn schaduw leve!