Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1840

Lorenzo en Blanca, Romantisch Gedicht in drie Zangen, door W.H. Warnsinck, Bsz. Te Amsterdam, bij S. Prins. 1839. In gr. 8vo. XVI en 93 bl. f 3-50.

Met een aantal fraaije vignetten versierd en voorts zuiver en sierlijk gedrukt, zou dit werkje reeds, om het bevallig uiterlijk onder de sieraden eener bibliotheek behooren: doch wat zou een bekoorlijk uithangbord beteekenen, indien magazijn of logement den bezoeker te leur stelde, en slechts den voorbijganger tegenlachte? Het is niet anders met de boeken. Gelukkig echter kunnen wij ook van dit werkje van den als Dichter sedert zoo vele jaren gunstig bekenden warnsinck getuigen, dat de inhoud aan het uitwendige beantwoordt.

Jonkheer Mr. d.t. gevers had ten jare 1829 in Felix Meritis over zijne reis door Calabrië gelezen, en in die verhandeling eene Episode medegedeeld betrekkelijk zekeren

[p. 224]

antonio, een braaf Calabriesch jager, die, tijdens het uitbarsten van den oorlog in dat land tusschen deszelfs opgestane bewoners en de legers van napoleon, nadat murat op den troon van Napels was geplaatst, zijne beminde, welke hem vervolgens hare hand schonk, uit de handen van Fransche soldaten gered had; doch die, nadat de eigenlijke opstand ten onder was gebragt, nog altijd, gelijk eenige andere opperhoofden, met zijne bende de Franschen bleef verontrusten. Alzoo werd hij eindelijk een bandiet, en met zijne vrouw, die hem nooit had willen verlaten, door de Franschen gevangen genomen; terwijl beide tot den kogel werden verwezen, en dat vonnis aan hen volvoerd werd.

De Heer warnsinck gevoelde en erkende het bezwaar, om eenen opstand, gedeeltelijk uit dweepzucht ondernomen, en eenen held, die toch eindelijk roover werd, zonder krenking der zedelijke waarheid, belangwekkend te maken, maar heeft die moeijelijkheid gelukkig overwonnen.

Na eene dichterlijke opdragt aan den Heer gevers, waarin bij de volgende regelen de wijze van behandeling zonder overdrijving wordt afgeschetst:

Zacht klonk mijn toon voor reine huwlijksliefde,

Als 't koeltje suist om rozenblaen;

Maar somber, bij al 't wee, dat beider harten griesde,

Als 't schokken van den herfstorkaan.

Na die opdragt volgt een voorberigt in proza, en daarna het romantisch gedicht zelve in drie zangen. De naam antonio is, om het min gemakkelijke daarvan voor den klemtoon, veranderd in lorenzo, en aan zijne beminde is de naam van blanca gegeven. Het geheel is bewerkt in vrij gewijzigde octaafrijmen, soms met andere maten afgewisseld. De eerste zang schetst de redding van blanca uit handen der Fransche soldaten, en het huwelijk van lorenzo in zijne geboortestad Cosenza, benevens het op nieuw beginnen van den kampstrijd. Een droom van lorenzo, die al het volgende op zinnebeeldige wijze voorspelt, is er uitmuntend ingevlochten. - De tweede zang schildert den oorlog in Calabrië, vóór nog Cosenza gevallen was. Het stoute en akelige dier tafereelen wordt afgewisseld door het afmalen van lorenzo's huwelijksgeluk. - De derde zang behelst den val van Cosenza, den oorlog in de gebergten, op het laatst ontaard in een'

[p. 225]

strijd van rooverbenden tegen de geregelde krijgsmagt, en eindelijk de treurige ontknooping, door het voltrekken der doodstraf aan lorenzo en blanca, waarin weder de Episode van blanca's lijden in hare gevangenis tusschen de kloostermuren, hare ontsnapping en wederontmoeting van haren echtvriend om met hem te sneven, de ruwere of hardere partijen liefelijk en teeder vervangt.

Wij besluiten onze aanprijzende aankondiging met het afschrijven van lorenzo's droom. (Iste zang, bl. 7-9.)

Het landschap, van den glans der avondzon omgloord,

Toont hem een mirtenwoud, gesierd met rozenstruiken,
Laurierboom en citroen ziet hij alom ontluiken;

Een groene bergkruin kroont het zielverrukkend oord.

Ginds stuwt een waterwel haar vlieten murmlend voort,

Om onder 't pijnboomloos het starend oog te ontduiken.

Natuur heeft hier haar schat vereend ten toon gespreid:

Hij ziet het schoon Itaalje in al zijn heerlijkheid.

Daar nadert Blanca - maar gelijk als de englen naken -

Zij blikt den jongling aan; zij spreekt niet, neen, zij lacht;

De blos der onschuld zweeft in 't blosje van haar kaken;

Vol goedheid staat zij daar, bevallig, kuisch en zacht.

Haar blanke boezem zwelt; zij schijnt een' zucht te slaken;

Zij komt en naakt de plek, waar haar geliefde wacht.

Nu staat zij stil; zij staart op 't heerlijk bloemgemengel,
En bukt, en plukt een roos, nog bloeijende op haar stengel.

‘Aanvaard (zoo spreekt de maagd) van mij dit liefdepand!

Gij zijt, door 't leed beproefd, mijn weêrmin waard bevonden.

Ontvang uw loon in 't eind! Ik schenk u hart en hand;

Die beiden zijn met u, voor eeuwig, zaamverbonden;

Geen tijd, geen lot, geen dood verbreekt zóó hecht een' band!

Een schoone dag vervange uw duistre levensstonden,
Geliefde!... loone uw min, verzachte uw smart en rouw!
Dees roos verzegele u mijne onverbreekbre trouw!’

De jongling grijpt de bloem, omarmt zijne uitverkoren,

En klemt de dierbre maagd, verrukt, aan 't minnend hart. -

Maar zie! daar wordt op eens alom de hemel zwart;

Het landschap heeft zijn' tooi, natuur haar praal verloren;
Daar schiet de bliksem neêr, de donder doet zich hooren,

En beiden staan verplet; de nood klimt met hun smart;

[p. 226]

 

Daar gaapt een afgrond....God!...de grond bezwijkt; zij zinken,

 

En storten in den nacht, en zien geen dag meer blinken.

 

 

 

Door 't aaklig droomgezigt diep in de ziel ontsteld,

 

Ontwaakt Lorenzo - en het angstzweet lekt zijn kaken;

 

Hoe jaagt en trilt hem 't hart, in de enge borst bekneld!

 

Wat spelt die bange droom? - Wat lot zal hem genaken? -

 

Wat zegt dat voorgevoel? - Maar luister! wat geweld,

 

Wat schrikgeluid van ver? - O neen, geen rotsen kraken?

 

Geen donder rolt door 't zwerk, geen bliksem klieft de lucht;

 

Zijn luistrend oor verneemt een vreeslijk krijgsgerucht.