Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1835

Vrouwelijke vindingrijkheid.
(Geheime Correspondentie.)

Eene jonge dame, korteling ongelukkig gehuwd, verpligt aan haren achterdochtigen echtgenoot al de brieven, welke zij schreef, te laten zien, rigtte den navolgenden aan eene vertrouwde vriendin:

Ik kan mij niet weêrhouden, mijne zeer waarde vriendin, daar ik mij in mijnen echtestaat zoo gelukkig gevoele, in den trouwen boezem der innige vriendschap over te gieten (de uwe toch sloeg altijd zoo eenstemmig met den mijnen) de vele en velerlei aandoeningen en gewaarwordingen, welke met het levendigst gevoel van streelend en innig genoegen opbruisen in mijn bijkans overstelpt hart. Mijn waarde echtgenoot is inderdaad een der beminnelijkste mannen - ik ben nu omtrent zeven weken gehuwd, en heb steeds nog geene enkele reden gehad, om voor een oogenblik den stond te betreuren, die mijn lot besliste. Mijn man is in persoon en manieren juist het tegenbeeld van een leelijk, ongemanierd, dwarsdrijvend, onhandelbaar, jaloersch wezen, dat zich alleen door dwang wil doen gehoorzamen. Eene vrouw, is zijn stelregel, moet men behandelen als eene boezemvriendin, als eene vertrouwde, en geenszins als eene draadpop, of als eene nietswaardige huisslavinne. De vrouw, die hij koos, zij hem eene lieve gezellinne. Geen van beiden, zegt hij, behoort onvoorwaardelijk te gehoorzamen - maar elk van hen onderwerpe zich op zijne beurt. Eene oude, ongehuwde moei, nabij de zeventig jaren, eene eerwaardige, beminnelijke, altijd vergenoegde dame, woont met ons in hetzelfde huis. Opregt gelijk de duive, en goeddoende aan velen, volgt ieder gaarne haar bevel - voorzigtig gelijk de slange, is zij sinds lang ver-

[p. 312]

maard, als zoodanig, in de gansche nabuurschap, en geacht, naar verdiensten, bij rijk en arm, groot en klein. Zoodat men te regt zeggen kan: hare werken volgen haar. Mijn echtgenoot bemint niets ter wereld meer en hartstogtelijker, dan zijne geliefde vrouw. Hij vleit mij inderdaad meer, dan het glas, dat het hoofd doet draaijen. Zijne dronkenschap (want zoo mag ik de overmaat zijner liefde wel noemen) doet mij dikwijls, ja dagelijks blozen, wegens de onwaardigheid van het voorwerp zijner min. Mogt ik de hulde waardig zijn van den man, wiens naam ik thans voor altijd drage! Om u alles in één woord te zeggen, mijne waarde, en om het geheel te kroonen - mijn vorige, aangebeden minnaar is voor mij in den liefdevolsten en inschikkelijksten echtgenoot teruggekeerd. - Vaarwel! Wees gij zoo gelukkig, als ik onmogelijk mij gelukkiger kan wenschen - zoo rijkgezegend, als ik gelukkig ben!

maria dwars, geb. edeling.

Ten gelukke der schrijfster van dezen brief, was haar echtgenoot minder gevat dan hare vriendin, en gewisselijk ook dan onze lezers, die weldra den sleutel des geheims zullen vinden, door den eersten regel des briefs en terstond daarop den derden regel te lezen, en zoo telkens, tot aan het einde, om den anderen regel; waardoor hun de ongelukkige toestand der jonge vrouw kenbaar wordt.