Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1832

[p. 231]

Overleveringen bij de wilden in het noordelijkste gedeelte van Amerika.

Meermalen heeft men de vraag geopperd, van waar Amerika het eerst bevolkt zij geworden. De afstamming des ganschen menschengeslachts van één enkel paar stamouders is in twijfel getrokken, en ook weder op goede gronden verdedigd geworden. Opmerking verdient deswege, wat Kapitein john franklin, die, gelijk bekend is, op zijne tweede ontdekkingsreize van 1825-27 andermaal diep in het noorden van Amerika overwinterde, verhaalt aangaande zekere overleveringen bij de volksstammen, die hij aldaar aantrof. Sporen van Bijbelsche berigten, hoezeer dan door zonderlinge fabelen verward, schijnen er zich duidelijk in te vertoonen. Genoemde reiziger schrijft, namelijk, het volgende:

De naam van den eersten mensch was, volgens eene oude overlevering dier Indianen, chapewee. Deze vond op aarde overvloed van levensmiddelen, en bragt kinderen voort, aan welke hij twee soorten van vruchten, zwarte en witte, gaf, hun verbiedende van de zwarte te eten. Nadat hij aldus een gebod had laten uitgaan, waaraan zich zijne familie moest houden, verwijderde hij zich voor eenigen tijd, en deed eene lange reis, om de zon in de wereld te brengen. Gedurende deze eerste afwezigheid waren zijne kinderen gehoorzaam, en aten van de witte vrucht, maar verbruikten dezelve ook geheel. Doch als hij nu voor de tweede maal wegreisde, om ook de maan te halen, vergaten zij, uit verlangen naar spijze, het bevel hunnes vaders, en aten van de zwarte vruchten, dewijl er geene andere waren. Bij zijne terugkomst was hij daarover zeer misnoegd, en zeide tot hen, dat de aarde vervolgens alleen slechte vruchten zou voortbrengen, terwijl zij zelve aan ziekten en dood onderworpen werden, welke straffen hunne nakomelingen thans nog treffen. - Dezelfde of een andere chapewee leefde met zijn gezin aan eene engte of straat tusschen twee zeeën. Daar had hij zekeren toestel gemaakt, om visschen te vangen; en deze kwamen in zoo groote menigte aanzwemmen, dat de zeeëngte verstopt geraakte, en de aarde door het water overstroomd werd. Chapewee stapte met zijne familie in eene boot, en nam alle soorten van viervoetige dieren en vogels in dezelve. Het water stond vele dagen boven de aarde. Eindelijk sprak

[p. 232]

chapewee: ‘Dat kan niet altijd zoo duren; wij moeten zien, of er geen land te vinden is;’ en hij zond eenen bever uit, om er naar te zoeken. De bever verdronk, en men zag hem dood op het water drijven. Vervolgens zond chapewee een muskusdier uit. Deze tweede bode bleef lang weg, en was bij zijne terugkeering doodelijk afgemat, doch bragt in zijne pooten een weinig aarde mede. Chapewee verheugde zich hierover, maar zorgde in de eerste plaats voor zijnen getrouwen dienaar, streek het dier zachtkens met de hand over den rug, en hield het aan zijnen boezem, tot dat het weder bijkwam. Hierop nam hij de aangebragte aarde, kneedde die tusschen zijne vingers, en legde ze op het water. Allengs nam deze kluit toe in grootte, en werd eindelijk een eilandje in den Oceaan. Een wolf was het eerste dier, dat chapewee op den nieuwen bodem plaatste; maar de grond kon zoo zwaren last nog niet dragen. Het eiland zou dus met den wolf omgekanteld zijn, zoo niet deze het bevel ontvangen had, om aanhoudend hetzelve rond te loopen. Hij deed dit een jaar lang; en gedurende dezen tijd nam deze nieuwe aarde zoo zeer in grootte toe, dat vóór en na alle schepselen, die zich aan boord bevonden, ontscheept werden. Toen chapewee zelf eindelijk aan land stapte, stak hij een stuk hout in den grond, hetwelk een denneboom werd, die met verwonderlijken spoed hoog naar den hemel opgroeide. Een eekhoren liep bij dezen boom op. Chapewee vervolgde het diertje, en wilde het naar beneden werpen, maar kon het niet inhalen. Nogtans zette hij deze jagt voort, tot dat hij de sterren bereikte, alwaar hij eene schoone vlakte en een betreden voetpad vond. Op dit pad legde hij eenen strik, welken hij uit het hoofd haar van zijne zuster gemaakt had, en keerde toen naar de aarde terug. De zon verscheen, als gewoonlijk, des morgens aan den hemel, maar geraakte tegen den middag in den strik, dien chapewee den eekhoren gespannen had, en terstond was de lucht verduisterd. Toen zeide het gezin van chapewee tot hem: ‘Gij moet zeker iets kwaads gedaan hebben; want wij genieten niet meer het daglicht.’ - ‘Gewis,’ sprak hij; ‘maar het geschiedde zonder opzet.’ Chapewee poogde zijne fout weder goed te maken, en zond verscheidene dieren bij den boom op, om de zon uit den strik te verlossen. Maar de geweldige hitte derzelve verteerde die allen tot asch. Natdat de pogingen der snelste

[p. 233]

dieren aldus verijdeld waren, gelukte het den mol, al wroetende onder den grond, naar den hemel op te stijgen, en den strik, waarin de zon vastzat, door te bijten. Maar, als de mol zijnen snuit uit den grond stak, verloor hij de oogen, en zijn neus en tanden zien er, sedert dien tijd, als verbrand uit.