Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1832

De jongeling, man en grijsaard.

Wanneer het vuur der jeugd ontgloeit

En 's jonglings borst doet zwellen,

Dan schept hij zich een beeldteins, -
Een beeld, dat alwat lieflijk is

Zijn' zinnen voor kan stellen,

Hij jaagt dat beeld met onrust na.
Verkrijgt hij 't eens, zoo wordt hem, ja,

Een Hemel wis ontsloten!

Maar ach! 't is of 't hem steeds ontviugt;
Hij bouwt kasteelen in de lucht,

Die de adem om kan stooten.

Wat is 't, dat hem zoo dringt en plaagt?
't Is liefde, liesde, die hem jaagt.

Den man viel reeds die schat ten deel,

Het doel van 's jonglings streven;

En 't geen eertijds hem Hemel scheen,
Was, als de dingen hier beneên,

Met goed en kwaad doorweven.

Maar nu, eene andre drift ontwaakt,
Die in zijn' boezem brandt en blaakt,

Hem werken doet en waken.

Hij haakt naar aanzien, eer en magt;
De roem is 't, die hem tegenlacht;

Deez' zal zijn heil volmaken!

[p. 139]

 

Heeft hem de liefde eertijds geplaagd,

 

Nu is het de eerzucht, die hem jaagt.

 

 

 

Maar als in 't laatste levensperk

 

Het bloed niet bruist, maar kruipt door de aadren,

 

Dan schijnt ook 't beeld des roems, hoe schoon,

 

Niets meer dan ijdel praalvertoon.

 

Hij wil een' andren schat vergaadren.

 

Hij zag verdiensten vaak verneêrd,

 

Zag dom gekraai soms hoog vereerd,

 

Maar rijkdom altijd hulde rapen;

 

't Geld was de leus, de groote spil,

 

En 't koel verstand wenkt hem, om stil

 

Zijn schijven t'zaam te schrapen.

 

Nu is 't de geldzucht, die hem plaagt,

 

En vaak hem angst in 't harte jaagt.

 

 

 

Zoo doet in iedren levenstijd

 

Een spel ons zwoegen, zweeten.

 

De mensch blijft steeds gelijk het kind,

 

Dat telkens ander speelgoed vindt,

 

Als 't oude is weggesmeten.

 

Welzalig, die, aan 't eind der baan,

 

Bedaard zijn spel mag gadeslaan

 

En 't doen kan zonder blozen!

 

Welzalig, die, bij 't eind van 't spel,

 

Kan zeggen: ‘Vader! 't is mij wél;

 

'k Vond, onder doornen, rozen;

 

'k Heb wijsheid in dat spel vergaard,

 

En dus den besten schat gespaard.’

p. mabé, jr.