Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1782

De omkoopbaarheid der dienstbooden.
Eene Italiaansche Geschiedenis.

Een Edelman van groot aanzien, in Italie, hadt den nabuurigen Adel op een heerlyk Gastmaal genoodigd, alle de lekkernyen, welke het Saisoen opleverde, waren tot de Tafel in gereedheid. Eenige van 't gezelschap hadden zich reeds ter Paleize vervoegd, om by tyds hunne opwagting by den Gastheer te maaken: wanneer de Hofmeester, op 't onverwagtst, ter zaale intradt, zeggende: ‘Zyne Exellentie, hier beneden is een wonderlyke Visscher; en heeft een der schoonste Visschen, welke Italie kan opleveren, medegebragt; doch hy eischt 'er zo veel voor!’ - ‘Bekreun u niet over den prys’ riep de Marquis, ‘betaal hem terstond dien ten vollen.’ - ‘Dat wilde ik doen,’ antwoordde de Hofmeester, ‘maar hy weigert geld aan te neemen.’ - ‘Wat wil,’ vroeg de Marquis, ‘de Knaap dan hebben?’ - ‘Honderd stokslagen op zyn blooten rug,’ sprak de Hofmeester, ‘en geen één slag minder.’

Hier op liep 't geheele gezelschap na beneden, om deezen wonderlyken Visscher te zien. ‘Een schoone, een allerheerlykste Visch,’ riep de Marquis uit: ‘Wat eischt gy 'er voor, myn Vriend? ik zal u terstond betaalen.’ - ‘Geen Oortje, myn Heer,’ was zyn zeggen, ‘ik wil geen geld altoos ontvangen. Wilt gy den Visch hebben, gy moet bevelen my honderd stokslagen te geeven op myn naakten rug: zo niet: ik zal met myne Waar elders gaan.’ - ‘Dat de knaap,’ sprak zyne Exellentie, ‘zyn grilligen zin hebbe, en wy den Visch!’ Hier op beval hy een zyner knegts. ‘Voldoe den eisch deezes Mans, doch leg het slap aan, en laat de arme Drommel niet te veel lyden.’ De Visscherman werd uitgekleed, de knegt maakte zich gereed om zyn's Heeren last uit te voeren. ‘Vriend,’ zeide de Visscher, ‘gy moet wel tellen: want ik begeer geen één slag meer dan men my schuldig is.’

De betaaling begon. 't Gezelschap stondt opgetoogen van

[p. 383]

verwondering. Toen de knegt den vyftigsten slag gegeeven hadt, riep de Visscher. ‘Hou op, ik heb myn aandeel van den bedongen prys reeds weg’. - ‘Uw aandeel,’ voerde de Marquis hem te gemoet, ‘wat meent gy daar mede?’ - ‘Myn Heer,’ sprak hy, ‘gy moet weeten dat ik een Deelgenoot heb in deezen koop. Ik heb, op myn woord van eer, hem beloofd, dat hy de zuivere helft zou hebben van 't geen ik ontving, en ik verbeeld my, dat uwe Exellentie wel zal willen erkennen, dat het duizend jammer zou weezen, hem één enkelen slag te kort te doen.’ - ‘Zeg my dan,’ vorderde de Marquis, ‘wie uw Deelgenoot is, in deezen vreemden handel?’ - De Visscher verklaarde: ‘'t Is de Portier, die, aan de poort van het Paleis uwer Excellentie, de wagt houdt. Hy weigerde my in te laaten, of ik moest hem belooven, dat hy de helft zou hebben van 't geen ik voor myn Visch maakte.’ - ‘Ho!’ riep de Marquis lachende uit, ‘hy zal niet verkort worden; maar zyn eisch dubbel ontvangen.’ - De Portier werd gehaald, uitgekleed, en twee knegts telden hem, op de onzagtste wyze ieder vyftig stokslagen toe. Hier op beval de Marquis den Hofmeester, den Visscher twintig Zechinen toe te tellen, hem verzoekende, dat hy 's jaarlyks dezelfde som zou komen eischen, als eene belooning voor den vriendlyken dienst hem gedaan.