Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1778

De gehoonde jigt.

Wat smart moet hy niet al verdragen,

Die zig ten nut van 't menschdom kwelt;

Die slooft en draaft, by nagt en dagen,

Word als een vagebond geteld.

Ik, Jigt, moet dit meê ondervinden,

Hoewel ik, yvrig in de weer,

Ter hulp van vyand en van vrinden,

Zoo by den Knegt, als by den Heer,

Zelfs ongevraagd, by klein en grooten,

Door kunst te streelen hunne leen,

De kwade dampen uit te stooten,

Of pakken in een hoek by een.

Ik kom by goeden en by kwaden;

Gulhertig help ik yder een,

Die zig door Wellust overladen,

Of die deez' paden niet betreên.

Ik kon een reeks van kwalen noemen,

Door my verhoed, en ook hersteld:

Maar 't is myn zaak niet om te roemen,

Ik win 'er meê geen duit aan geld.

En gy durft nog ten kwaadsten melden,

My bits, in styl, in toon en stem,

Veragten, smaden, lastren, schelden,

Zelfs in de kuur; gy a.f.m.^(*)

(*) Zie boven, bl. 326.

[p. 567]

 

Dat ik aan Burgers, Boeren, Heeren,

 

Hem, die verdient, of dient den Galg,

 

Met lust, door 't schreuwend wee, zou leeren

 

Te vreeten spys, waar van ik walg;

 

Gy durft aan myne konstbedryven,

 

Die slegts maar zoo wat smert aandoen,

 

Meer wreedheid, dan den beul, toeschryven:

 

Is dat een handel van fatsoen?

 

 

 

Dat zy, met tieren, schelden, razen,

 

Myn konst verydlen, door hun schuld,

 

Die zig in wyn en tryn veraazen,

 

Met deezen hebbe ik nog geduld.

 

Maar gy, die, onder 't opereeren,

 

Zoo lugtig uwe snaaren stelt,

 

Met hoôn en smaad my durft braveeren,

 

Wie is 'er tog, dien dat niet knelt?

 

 

 

Ik zal u een geheim ontdekken;

 

(Doch eigen schuld gesteld ter zy',)

 

Ik maak myn Hof by dwaas, noch gekken,

 

Maak gy dan vast weer staat op my.