Op het Trouwen.
Tappen, dichten, en het trouwen,
Dat sijn huydensdaegs dunkt mijn,
Voor drie Neeringen te houwen,
Die het meest profijtelijck zijn.
Want in dese slechte tyen,
Klaeght schier yder Ambachts-Man,
Maer het Tappen ’t dicht’ en Vryen,
Neemt nu oock noch dagelijcks an:
Dat zijn dingen by gantsch lichters,
Daer schier yeder een wil aen:
Tappers, Vryers, bruygoms, Dichters,
Sie j’als saet langhs straeten gaen.
Maer voor al, het Vryersambacht,
Dat gy geen uur op de dam-wacht
Of je sult’er tachtigh sien:
Na ’t behoorlijck salueeren,
Spreeckt men nergens van soo ras,
Als alleen van ’t Juffriceeren,
Even oft een houtjen was.
Daer vertelt men, aen malkander,
Wie dat bruygom is, en bruydt:
d’Een verhaelt weer aen den ander,
Wie sijn scheenen heeft gestuyt.
Trouwen is het oude deuntje,
’t Komt een Mensch als ’t hoesten an,
Zy lest Teuntje tegen Pleuntje,
Had in twee drie hele dagen,
’t Hylick met haer klaer gemaeckt,
Want so dra hy ’t quam te vragen,
Was de sloof aen ’t hert geraeckt.
Eyndelijk, je hoort dan schier niet spreken
Als van bruygoms, by ’t Dosijn;
Soo dat ick wel deeglijck reecken
Dat, dat Ambacht goet moet zijn.
|
|
Auteursrechtvrij