|
| |
| |
| |
| |
Quàm sordet mihi terra, dum coelum adspicio!
Phls de Mallery fecit
I. Cnobbaert exc. cum Priuilegio.
| |
| |
| |
S.P. Ignatio Loyola Societatis Iesv Fvndatori S.
Quàm sordet mihi terra, dum coelum aspicio!
N
Octurnā
Loyola
diem dum spectat, & aulae
Sydereae vigiles, non sine lege, faces;
Coelum ardet; coelum suspirat; & vndique votis
Igneus, è terris emicat in superos.
Emicat; & visis animans ex ignibus ignes,
Tot patitur flammas, quot parit aethra faces:
Totus & in flammas, iam nomine teste, & in ignes
Iret; ni socias gigneret ignis aquas.
| |
| |
Sed velut oppositas fluuij petulantia ripas
Dum quatit, effusis vincitur agger aquis:
Sic vbi, non solitos agitansIgnativsaestus,
Feruet, se teneras eliquat in lacrymas:
Quin super-effuso latè rigat omnia fletu,
Et linguam tacitis vndique inundat aquis.
Illa silet, nihil ad lacrymas se posse professa:
Scilicet & linguae lacryma pondus habet.
Haec leni interea praeterfluit orasusurro,
Eq́ue genis ducto fonte, pererrat humum.
Non ita cogit hyems pluuias in veller a guttas;
Vt nudam niuea cyclade donet humum:
Non ita nascentes aurora praeoccupat herbas:
Non ita lactentem roscida gemma thymum.
Non luctum vox vlla notat, suspiria flammam
Nulla sonant; mutus omnia fletus agit.
At simul vt luctus vox fluctibus extulit ora,
Inuenitq́ue suos naufraga lingua sonos:
Ingemit; & fixis in coelum obtutibus, inquit:
Quā mihi, dū specto sydera, sordet humus!
At cur sordet humus, gemino quam flumine lumen
Abluit? vnda facit puluere mixta lutum.
| |
| |
TIbi ergo
B. Ignati
, tibi heros
fortissime, qui fortunae copias,
qui carnis illecebras, qui gentilium
tuorum titulos, & si quid praeterea,
in hac rerum vniuersitate mortales
suspiciunt, intento semper in coelos
vultu, & animo despexisti; tibi in-
quam, emblematicum hunc
Mvn-
di typvm
, ac serium de gemino a-
more ludum dicamus, consecramus-
q́ue. Cui enim portiùs? tuis fonti-
bus rigamur quotidie; tibi refundi-
mus, quod hausimus ex te: tu calamos
nostros animas; tibi viuere primū in-
cipiant. Tu arma, quae
Mvndvs
prȩ-
ceperat; aut certè iam pridem sibi di-
canda sperauerat, ad Virginis tholum
suffixisti; vt essent nouae militiae rudi-
menta, quae fuerant veteris tropaea
| |
| |
fortunae. Te vterque Amor, in quâ lude-
ret, palaestram elegit. Et vincere qui-
dem visus est terrenus, quam diu perso-
nâ ad gratiam ingeniosè compositâ,
diuinum quid ementiens, hoc quasi
merito suo, animum sibi tuum ad-
iungere studuit. At vbi iam excreuit
in luctam lusus, lucta in luctū, luctus
in lacrymas; defluxitè vestigio, quae
fucum fecerat, cerussa; defloruit per-
sonae gratia; & lutulenta terrae faex,
quae in laruam hactenus coaluerat,
Furtiuis nudata coloribus,
velinuitam se prodidit. Nec adhuc se
totam prodiderat; & totam iam ode-
ras. Satis nimirum superq́ue erat ani-
mo vel ad mundi inuidiam generoso,
quàm proximè à periculo abfuisse.
Vicisti ergo tunc, cùm credi posses
| |
| |
perdidisse. Ausim dicere: numquam
vicisses; nisi sic perdidisses. Diui-
ni Amoris crediderim globum illum
fuisse, quo, non tam crus, quàm ani-
mus tuus vulneratus est. Foelix vul-
nus! quod te mundi calamitates edo-
cuit, dedocuit pericula. foelix globus!
qui inhaerentem altè pectori tuo
terrae globum quàm celerrimè excus-
sit, & expresso inter allisionem tinni-
tu, inanias illū suas explicare coëgit,
- - - iussitq́uefateri;
Quanta subaerato mendacia tinniat auro.
foelix globus! qui viam aperuit, quâ A-
morem mundi, illudere tibi meditan-
tem, foelicissimè eluderes, & diuino
colludere disceres. A peruit nimirum
animum tuum coelo, mundo clausit.
verbo dicam: obfuit, vt prodesset;
| |
| |
perdere te coëgit, vt vinceres.
Ad tuas itaque aras
B. Ignati
, qui
adeò generosè victorem tuum victus
subiugasti, votiuas has ingenij nostri
tabellas suspēdimus: vnum hoc dum-
taxat orantes; vtopusculum hoc, si
aut ex tua, aut ex sua dignitate specte-
tur, exiguum, si exlabore, mediocre, si
ex animo, magnum, ea animi benigni-
tate suscipias; vt ex nostro in litterarū
studiis progressu, quem tuo vnius fa-
uore speramus in posterū, facilè om-
nes intelligant id tibi quàm maximè
gratum atque acceptum fuisse. Susci-
pies, non dubito; & clientes tuos pa-
tronus audies. Nec enim est demissio-
nis tuae (quae se semper abiecit ad om-
nia) abiecta despicere, nec gloriae, be-
neuolentiâ à nobis vinci posse.
RR. C.S. I.A.
|
|
Auteursrechtvrij