De tweede nieuwe overtoomsche markt-schipper, of Durkerdammer kramer. Beladen met liederen

[p. 51]

Het Gestolen Kind van Utrecht.

Wijs: Die van Abraham wil hooren.

Aanhoord eens vrienden waardig,

Wat dat er is geschied,

Een stuk aanmerkens waardig,

Staat hier al in dit lied;

't Geen buiten Utrecht is

Geschied, neemt het toch aan,

Gij zult dan daar gewis,

Verwonderd over staan.

Buiten Utrecht daar wonen,

Rijke lieden onthoud,

Die een eenige zoone

Hadde, van drie jaar oud;

Al op een Hofstee groot,

Woonden zij met plaisier,

Maar ach, een droeve nood,

Kwam hun genaken hier.

[p. 52]

3.

Hun lief en waarde zoone,

 

Wierd daar gestolen snood,

 

Daar kon geen zwaarder hoone,

 

Voor hun zijn alzoo groot;

 

Men reist en rost al 's weegs,

 

Weken en maanden dan,

 

Maar alles te vergeefs,

 

Men hem niet vinden kan.

4.

Dit kind moest reizen henen,

 

Al met de Heidens straf,

 

Wel tien jaar achter eenen,

 

Toen liep hij van hun af;

 

Door al het ongemak;

 

Van slagen en verdriet,

 

En in zich zelven sprak:

 

Het zijn mijn ouders niet.

5.

'k Zal nu gaan doolen heden,

 

Ik ben een Herders kind,

 

En zoeken alle steden,

 

Of ik mijn ouders vindt;

 

Want ik hebbe gehoord,

 

Van bedelaars zoo klaar:

 

Die mij vertelde voort,

 

Dat ik gestolen waar.

6.

Dien bloed ging dan alleene,

 

Met droefheid zwaar belaân,

 

Niet ver van de stad Weenen,

 

In Duitschland wilt verstaan,

 

Daar klaagde hij zijn nood,

 

Aan een heer op de weg,

 

Die gaf hem geld voor brood,

 

En wees hem wat te regt.

7.

Hij dwaalde zoo twee jaren,

 

In steden en op 't land,

[p. 53]

 

Maar zijn ouders voorwaren,

 

Hij nergens niet en vond;

 

Ten leste komt hij gaan,

 

Te Utrecht bij de poort,

 

Spreekt eenen schipper aan,

 

Om meê te varen voort.

8.

Zijn vader was voorwaren,

 

Op die tijd in de schuit,

 

Om naar Amsterdam te varen,

 

Die sprak daar overluid:

 

Schipper! neemt hem maar meê,

 

'k Zal u de vracht voldoen,

 

Komt jongen! hier is stee,

 

Wilt u van 't land maar spoên.

9.

De schuit ging dan aan 't varen,

 

Den heer sprak: wel gij kwant!

 

Hoe oud zijt gij van jaren?

 

Van waar bent gij geland?

 

Och dat en weet ik niet,

 

Sprak dezen jongen rad,

 

Ik ken tot mijn verdriet,

 

Geen ouders noch geen stad.

10.

Ik ben voorwaar gestolen,

 

Al van mijn ouders snood,

 

En meen zoo lang te dolen,

 

Naar hun tot in der dood;

 

Want het staat mij nog veur,

 

Dat ik was in de rouw,

 

En van mijn ouders deur,

 

Ben weggenomen gouw.

11.

Den heer ontzetten zeere,

 

Zijn hart begon te slaan,

 

Och mijn kind jong en teere,

 

Dat is ook zoo verraân,

[p. 54]

 

Het was ook in de rouw,

 

Over mijn zuster zwaar,

 

Toen zij 't kind stolen gouw,

 

En 't was nog geen drie jaar.

12.

En nu zoo moest hij wezen,

 

Een borst omtrent als gij,

 

Van vijftien jaar bij dezen,

 

Mijn bloed veranderd mij,

 

Jongman! zegt mij nog wat,

 

Van heugenis 't een of aâr;

 

Ik weet, zei hij: ik had

 

Een lam, mijn volgde naar.

13.

O Heer! hier komt te voren,

 

Mijn eigen vleesch en bloed,

 

Toen hij van 't lam kwam hooren,

 

Zoo zei hij met er spoed:

 

Mijn kind had ook een lam,

 

Dat hem maakten verblijd,

 

'k Voer meê naar Amsterdam,

 

Toen ik hem raakte kwijt.

14.

Kom trekt met een gezwinde,

 

Uw kous en schoenen uit,

 

'k Zal daar een teeken vinden,

 

Zeide hij overluid;

 

Mijn kind zijn kleine teen,

 

Was afgezworen hard,

 

En boven aan zijn been,

 

Stond ook een moerbel zwart,

15.

Zoodra de jongen hoorden,

 

Die teekens noemen daar,

 

Ach vaderlief! die woorden,

 

Beduiden u heel klaar,

 

Dat gij mijn vader zijt,

 

Vloog om zijn hals toen ras,

[p. 55]

 

Geen mensch was zoo verblijd,

 

Als vader en zoon was.

16.

Die in de schuit dan waren,

 

Zagen die teekens klaar,

 

Och wilt niet verder varen,

 

Riep hij de schipper daar,

 

Zet ons op 't land maar aan,

 

De vracht gij dubbeld wind,

 

'k Moet naar mijn huis toe gaan,

 

Met mijn gevonden kind.

17.

Geen vreugd was zoo te noemen,

 

Als vader en kind waar,

 

Toen zij t'huis zijn gekomen,

 

Denkt hoe de moeder daar

 

Omhelst haar lieve kind,

 

Dat zij weêr ziet met vreugd,

 

Want geen blijdschap men vindt,

 

Dat meer den mensch verheugd.