De twee vrolyke confraaters. Zingende de nieuwste liederen

[p. 33]

De Klaagende Zeemans-Vrouw, over haar Huwelyk, wenschte liever nooit getrouwt te zyn.

Ik wil eens gaan zingen van myn avontuur
't komt myn zo heeden in myn humeur,
'k Heb myn begeven al in den Echtenstaat,
Maar ik beklaag myn un alles teegen gaat.

Ik heb 'er gaan trouwen een Zeeman o pyn,
Nu dat ik voor altoos alleenig moet zyn,
Dat valt my zo lastig, doe ik was jonge meid
Doe wierd ik van ieder bemind en gevlyt.

Ik was 'er een Meisje in 't best van myn fleur
Ik wist van geen verdriet, nog van geen getreur!
Het danssen en zingen, dat was myn vermaak;
Ik was van mynambagt een Naister verstaat,

Ik heb myn verbonden, myn vryheid ô spyt
Ik Ben voor al myn leven, myn plyzier gaan kwyt,
Dat ik ben gaan trouwen, dat baart myn verdriet!
Als ik maar weer vry ben dan trouw ik nooit niet.